Seni en son ne zaman düşündüğümü sorguladıkça zihnimde, aslında hiç aklımdan çıkarmadığımı hatırlıyorum. Solgun bir resimle kafa kafaya verip ettiğim sohbetler ve pencere önü sessizliğine mahkûm bir kahve fincanı gözlerime ilişiyor. Hiçte kırk yıl hatırı var gibi durmuyor. Bahçede açmış olan papatyalara hiç dokunmamıştım. Çünkü yapraklarıyla güzeldiler. Seviyor sevmiyor döngüsünü onlarda aramak yerine, gerçeğiyle yaşamak daha çok acıtıyor ve bir şiire gebe kalıyorsun. Şiir dünyaya geliyor ve sen yaşıyorsun. Kimsesizliğimizle ayrı dünyalarda nefes alıp veriyor olsak bile…
Beyaz, ipek gibi yağdı kar
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Devamını Oku
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta