İçimin Kırmızı Karanfilleri.

İçimde büyür kırmızı karanfiller
Susarken suladığım, ağlarken budadığım…
Her biri;
Söylenmemiş bir sözün kabuğunu yırtarak filizlenen,
Unutulmadığı için kök salan bir travmanın çiçeği!
Sabahları kan kırmızısı taç yapraklarını açarlar
“Günaydın yaram!” dercesine…

Sessizliğin gölgesinde büyür bu çiçek bahçesi
Dikenleri, boğazıma takılıp kalan itiraflar,
Yaprakları, gece teriyle ıslanan yastıkların izleri…
Kokusu ise hiç gitmeyen o anı
Kapının çarpıldığı son bakış,
Telefonun kapanışındaki bip sesi,
Yarım kalmış bir sarılmanın buğusu…

Bazen koparıp atmak istersin
Lâkin kökleri sinir liflerine dolanmış!
Her çekişte;
Omurganın derinliklerinde sarsılan bir çan çalar,
“Sakın!” diye fısıldar bedenim
“Onlar senin gizli hazinen…
Acıyı güzelliğe dönüştüren büyün!”

Geceleri parlarlar karanlıkta
Ruhumun koridorlarında kırmızı fenerler gibi…
Yol gösterirler kayıp çocuğuma
O çocuk ki;
Köşede büzülmüş, ağzı bantlı,
Ellerinde solmuş bir karanfil tutan!
“Gel” derim ona, “Çiçeklerimiz var artık
Konuşmadan büyüyen, suskunluğu delip geçen!”

Artık biliyorum
Bu karanfiller ölmeyecek!
Susmanın mezarlığında açan tek çiçek onlar…
Her taç yaprak, bir iç kanamanın mürekkebiyle boyanmış
Her kök, bir yalanın altında kalmış gerçeğe uzanmış!
Sökemezsin,
Çünkü onlar SEN’sin
Yaralarının rengârenk direnişi,
Sessizliğinin çiçek açmış hâli…
Ve işte itiraf
“İçimin en karanlık yerinde,
KIRMIZI KARANFİLLERLE YÜRÜYORUM!
Çiçekler konuşmasa da;
Dikenleri her şeyi anlatıyor…