Ah hayat ah, ne çok isterdim konuşmayı!
Yılların birikimi, özlemi, hasreti...
Duygularıma prangalar vurdum, sonsuza kadar.
İstesem de konuşamıyorum, duygularımı anlatamıyorum.
Ey hayat, içten içe hissetmek,
Sevilmek ne güzel şeymiş..
Saf temiz duygular, çocukca sevinmek,
Mutlu olmak ne güzel.
Konuşmadan sessiz, sessiz anlaşılmak ne güzel.
Bu büyünün bozulmasını, hiç istemem.
Her şeyi söylemek gerekmez
Gözler anlatır duyguları.
Görmesini bilirsen hissedersen!
Seni seviyorum, demek istesem de
Diyemiyorum, diyemiyorum anlasana.
Çok yanlış zamanda karşıma çıktın.
Yoksa haykırmaz mıydım sevdiğimi?
Sanki kimse kalmamış gibi karşıma çıktın.
Sen sevilmeyi çok hak ediyorsun.
Ama seni sadece uzaktan sevebilirim.
Dokunmadan, söylemeden, hissederek...
Razı olur musun bilmiyorum, beni böyle sevmeye.
Ben, seni en masum şekilde seviyorum, uzaktan.
Sana ulaşamazsam da bu kalpte bir sen olacaksın.
Sonsuz sevdam, umudum sensin...
Kayıt Tarihi : 21.9.2024 15:02:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!