İçimdeki Ses Şiiri - Ali Pakyardım

İçimde bir deniz var sanki, dalgalar sürekli kabarıp duruyor. Yüzey sakin gibi görünse de, derinlerde kaynayan bir fırtına var. Duygularım, düşüncelerim birbirine karışıyor, hislerim çatışıyor. Kendi içimde sürekli bir savaş veriyorum. Bu savaş ne tam anlamıyla tanımlanabilir ne de kontrol altına alınabilir. Zihnim, düşüncelerle dolup taşan bir labirent gibi; her köşe başında yeni bir soru, her dönemeçte başka bir sorgulama bekliyor beni.

Geceleri, yalnız kaldığımda, içimdeki bu karmaşa daha da belirginleşiyor. Karanlık sessiz olsa da zihnimdeki gürültü dinmek bilmiyor. Uyku bir türlü gelmiyor, çünkü düşüncelerim bir an olsun durmak istemiyor. Zihnim, sanki kendi varlığını her an yeniden keşfetmek zorundaymış gibi acele ediyor. Bir yandan geçmişin gölgeleriyle boğuşuyorum, bir yandan geleceğin belirsizlikleriyle yüzleşiyorum. Her anı, her düşünce, içimdeki karmaşıklığın bir yansıması gibi.

Bu karmaşayı anlamlandırmaya çalışıyorum bazen, bir düzen arıyorum. Ama bu arayış, beni daha da derinlere sürüklüyor. İçimdeki sesler susturulamıyor, bastırılamıyor. Her biri kendi gerçeğini haykırıyor. Sessizliğin içinde yankılanan bu sesler, iç dünyamı adeta bir savaş alanına çeviriyor. Kalbim, patlamak üzere olan bir yanardağın lavları gibi çırpınıyor. Ne tam anlamıyla huzur bulabiliyorum ne de bu karmaşadan kaçabiliyorum. Ama belki de bu karmaşıklık, benim en büyük gerçeğim.

Çünkü içimdeki bu zenginlik, beni sıradanlıktan kurtarıyor. Beni sadece yaşayan bir insan değil, düşünen, hisseden, sorgulayan biri yapıyor. İçimdeki bu karmaşıklık, belki de en büyük gücüm. Çünkü bu karmaşıklık, bana hayatı, insanları ve kendimi anlama yetisi veriyor. Bu içsel savaş bazen yorucu olsa da, bu benim varoluşumun bir parçası. Bu karmaşa olmadan ben, ben olamam.