Bazı fırtınalar vardır; dışarıda değil, insanın içinde kopar. Sessizdir. Gözle görülmez ama yürekten yüze doğru yankılanır. Ne bir çığlık atarsın, ne de bir sitem edersin... Sadece susarsın. Çünkü artık kelimelerin bile yaranı taşıyacak kadar güçlü olmadığını anlarsın.
Ben bu suskunluğun tam ortasında yaşıyorum.
Gündüz insanlara karışıyorum, gülüyorum, konuşuyorum, hatta bazen kendimi kandıracak kadar iyi taklit ediyorum mutluluğu. Ama gece... Gece o kalabalıklar gidiyor, sahte tebessümler dağılıyor ve geriye yalnızca ben kalıyorum. Ben ve içimdeki kıyamet.
Kimsenin görmediği, duymadığı, anlayamayacağı bir çöküşün tam içinde, sessizce direniyorum.
Beni bir başkasına anlatmak zorunda kalmak istemem. Anlayan için kelime gerekmez zaten. Ama anlamayanlar için ne söylesem nafile… O yüzden sustum. Çünkü anlatmaya kalkınca ‘abartıyorsun’ dediler. Sustum. Çünkü içimde taşıdığımın adı ne hüzün ne öfke ne de sıradan bir sitemdi…
Tamamını Oku
