İçimdeki İstanbul, Dışlarında Duruyorken

• 

  Şeref Akar

  Aklım titremede
  Seni düşündüğümde
  
  Yüreğim komada
  Marmara’nın sularında
  
  Hadi anlat
  Köprüde trafik var mı
  Beşiktaş iskelesinde
  Sevgililer birbirini kucaklıyor mu
  
  Vaniköy’den baktın mı
  Göksu’ya
  Kandilli sırtlarını gördün mü
  
  Çubuklu da buluştuğumuz
  Hiç çekemediğimiz filmlerimizi konuştuğumuz
  Okul kaçışlarımızı yaşadığımız “kahvemiz”
  Duruyor mu
  
  Galiba üzerine sinmiş
  Miss gibi kokuyorsun
  Buram buramsın
  Çengelköy’den geçmişsin
  
  Beykoz, On çeşmeler ve Avranpaşa korusu
  Genç kızlığımın düşler ordusu
  
  Ağaçlarım...
  Sırmakeş’i Paşabahçe’ye bağlayan bilmem kaç nolu
  Oto yolda
  
  Nöbetteler! ! !
  
  Ahhh Üsküdar,
  Çiçekçi, Selimiye, Kadıköy
  Çocuklarımla dolaşıp
  Çocukluğumu aradığım yerler
  
  Bebek, Sarıyer, Arnavutköy
  
  İlle de Hisar! ! !
  İçinde kaybolup
  Karanlığında korktuğum
  Çığlıklarımı bana geri gönderen kalın duvarlar
  
  Eskilerde
  Bizim,
  Şimdilerde
  Herkesin olan
  Riva, Kilyos, Şile’m
  
  Galata, Boğaziçi, Fatih köprüleri
  
  Ya
  İçimde
  Taaa buradan oralara kurduğum köprülerim
  
  Öyle uzak
  Ve
  Öyle sağlamlar ki
  
  Geri atıyorlar beni
  Kara kentin,
  Kara bakışlı
  İnsanlarının içine
  
  Unutuyorlar
  Onlardan olduğumu
  
  Oysa...
  Şimdi...
  
  İlk busemi verdiğim
  Emirgan’da
  
  Vee
  
  İlk busemi çaldığım
  Çamlıca’ da olmak vardı
  
  Babasını atayım
  Onu da yıkmışlar amma
  Anılarımda sapsağlam
  İzmir gazinosunun duvarlarına tırmanıp
  Alabildiğine mavi
  Alabildiğine yeşile bakıp
  İstanbul’u yaşamak vardı
  
  Heeyyyy bee
  Çarkına döndüğüm
  Adalarında
  Çam kokuları arasında sarhoş olduğum
  Can acım
  İstanbul’um
  Bir bilsen
  
  Kalabana karışmayı bile
  Ne çok özledim
  
  Tophane’de
  Arka sokaklarında
  Aslında
  Aydınlığımız olabilecekken
  Kapkaççımız
  Olabilen
  Çocuklarımız kalıyor mu hala
  
  Şişliden Beyoğlu’na insem
  Halamın şapkacısına
  Baksam
  
  Ansam
  Anılacakaları
  ı
  Şapkalandığım ustanın vitrinindeki
  Tüm şapkaları taksam
  
  Dönüşte
  Pasaja dalıp
  Balık alsam
  Tazesinden
  
  Cihangir’e dolansam
  Tepedeki salaş kahvede
  Peynirle simit yerken
  Tavşan kanı çay gelse
  Birlikteymişiz gibi
  Aanı kotarsam
  Derken...
  Hayellerimle...
  Hayellerimizle avunamadım
  
  Yedimizde başka yerlerde
  Başka kentlerde
  İstanbul...
  Ahhhh İstanbul...
  Diye çağlarken
  
  Özlem dayanılmaz olduğunda
  Aklım ağlıyor
  
  Bakışlarım karşıya
  Alibeyköy’e kaymasa
  Taa tepede Piyer Loti’de kilitlenmese
  
  Oradan Eyüp’e uzansa
  
  Yedi tepeli
  Çok ibadethaneli
  Çanlı
  Ezan sesli
  Karışık medeniyetli
  Uygarlıklar panoraması
  Kentim
  İSTANBUL’um
  Özlemim
  
  Sade...
  Ben değil...
  
  Dostumun
  Düşmanımın
  Özlemleri de
  Seninle
  Süslü
  
  Kulemize
  Galata’ya çıksam
  Onlara baksam
  Beni görseler
  Özlemimi tanısalar
  
  Ve utansalar
  İstanbul’un sokakları için
  
  Ve utansalar
  İstanbul’u hoyratça harcadıkları için
  
  Ve utansalar
  İnsanı insana yedirten
  Kent yaptıkları için,
  İstanbul’umdan
  
  Sevdiğim her şey sende saklı
  Oğlum senin koynunda sonsuz uykusunda
  
  Bendesin
  İçimde
  Derinimdesin
  Seni hiç aldatmadım.
  
  Ben bende kilitli kaldım
  
  Odamın duvarları ses geçirmese
  İçeri girip kapıyı örtsem
  Bağırsam,
  
  Yine bağırsam
  
  İss tannn bullllllllllll
  Desem
  Çığırsam
  Öyle ki...
  Boşalsam sessiz kalsam
  
  Tüm limanlarım İstanbul’da
  
  Polonez köy
  Polonezli sevgiliye hayran bir mıh arnavut
  Dedeciğim
  
  Çok özlü
  Az sözlü
  Osmanlı çarıklısı
  Uğruna bey oğullarının kavgalandığı
  Slav dilberi
  Anneannem
  
  Çekme köy
  Ahırın yerinde villa
  
  Ma aile
  Dudullu
  Ümraniye
  Bağlarbaşı
  
  Şimdi her yer
  Bildiğim yer değil.
  
  Yılanın sokup öldürdüğü güzel prenses gibi
  Benim katilim yılan da Salacak’da
  
  Belki yaptığını her gün yeniden yaşaması için
  Kız Kulesine dalmakta
  
  Derinlerde
  Yaradana sığınmakta
  
  Atlayıp bisiklete Dragos’a gitsem
  Tepede ki gizli yerime
  
  Biri
  Bir
  Villa kondurmuş mudur acaba
  
  Feneryolu, Göztepe, Kartal, Pendik
  Hüzünlü sevinçlerimizi buralarda belendik
  
  Yakacık Aydos’ta hep şenlendik
  
  Suadiye- Bostancı sahilimde
  Beton yükseltilerin altında
  Tek başına kalabilen
  Minicik boşlukta
  
  Yokluğumda
  
  Benim yerimde
  Şarapçılar mı vardır
  
  Benim yerime onlar
  Yüksek sesle
  Ağlıyorlar mıdır
  
  İçimdeki İstanbul’um
  Dışımda
  
  Dışlarında duruyorken
  
  Onlar bilmeden
  Ben biliyorken
  
  Alll.
  Ömrüm...
  Koynunda saklı kalsın.
  
  “Bebeğim gibi”
  
  Tek kentim sensin
  Sendin
  Bende kalansın
  
  Seni terk etme zorunluluğumla
  Kalakaldım
  Buralarda
  
  Sana dönemediğim için
  Bağışla beni
  İSTANBUL
  
  Amma seninleyken, senin kıymetini bilmeyenleri
  Bağışlama
  
  Acı çekmede
  Bana biçileni seyretmedeyim
  
  Kokun geldi
  
  Ben kentimi koklamada
  
  Acılarım
  Kentimin
  Sanrı nöbetlerinde
  KUTLARIM. ŞİİR UZUN OLMASINA RAĞMEN HİKAYESİ İNSANI SARIYOR.

  Devamını Göster

  • 2
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Ercan_urcar

  İstanbulu bizdeğil,istanbul bizi aldı.
  O dağların soylusu küheylan yolda kaldı.
  Beton duvarda hapis, yayalam yürekte kaldı,
  değil biz istanbulu istanbul bizi aldı.
  
  Akrabalar el olmuş gözlenen yol yel olmuş.
  İstanbul bizi aldı insanlık yolda kaldı.
  Cenneti soldurmuşlar betonla doldurmuşlar.
  İstanbul mahzendeki küflü tabloda kaldı.
  
  İnsanların içi boş kim içlerini çaldı?
  Fatihin sevgilisi sanattan geri kaldı.
  Beyinleri çıkarıb samanla doldupmuşlar.
  Yüreklerden sevdayı manukyanlarmı çaldı.
  
  Bizi bizden calanlar ruhumuzuda caldı.
  Boğazın hatırası truvalarda kaldı.
  Çağlara ufuk açan çağ gerisinde kaldı.
  İstanbul truvada bizede varoş kaldı.
  
  Mehteranın haşmeti imdi gölgede kaldı.
  Fatihe fatihayı bethhovndan devlet çaldı.
  Şaiirin yüreğinde gerçek istanbul kaldı.
  Yinede umutvarız yeni güne az kaldı.
  
  Eşek meydanda kişner,atlara fayton kaldı.
  Bizede gemileri gökten yürütmek kaldı.
  Çağların anahtarı miras dedemden kaldı.
  Pusatımı kuşandım bir tek besmelem kaldı.
  Necati Gedikoğlu..

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Goksel Goksel

  KENDİNİZLE VE İSTANBULLA GURUR DUYMALISINIZ ÇÜNKÜ, YARATTIĞINIZ İSTANBUL A O KADAR HAYRANLIKLA BAKIYORSUNUZ Kİ, SİZİN GÖZÜNÜZDEN İSTANBULU GÖRMEK BENİ ÇOK DUYGULANDIRDI TEŞEKKÜR EDERİM SİZE
  
  
  İlle de Hisar! ! !
  İçinde kaybolup
  Karanlığında korktuğum
  Çığlıklarımı bana geri gönderen kalın duvarlar
  
  Eskilerde
  Bizim,
  Şimdilerde
  Herkesin olan
  Riva, Kilyos, Şile’m
  
  

  Devamını Göster

  • 2
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Mehmet Karli

  Şiirinizi ve sizi tebrik eder ...başarılar diler saygı ve hürmetlerimi sunarım...Mehmet Karlı

  Devamını Göster

  • 1
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Özgen Dursun

  Merhaba Gülsüm Hanım;
  Ben ünüversiteyi istanbulda okudum. Kilyos, sarıyer, Beşiktaş, Polenezköy ve güzelim istanbul semtlerini gezdim. İstanbulun insana verdiği yaşam güzelliğini ve acılarını hissettim dört yıl. Şiirini okurken bir nostaljik olarak geriye gittim. Taa 20 yıl öncelere. Çok duygulandım. Çok zevk aldım okurken. İşte şiir bu, duygu yüklü, özlem yüklü, coşku yüklü, insanı düşündüren ve yüreğe bir şeyler katan değer bu. Seni yürekten kutluyorum. İnsan belleğine ve yüreğine yaptığın bu güzel katkılar için. Anlamlı, içten, duru bir türkçeyle...çok şeyler anlatmışsın. Hele İstanbulu soluyanlar inanılmaz bir tat alacaklar okurken...Sen gerçekten bir şair misin? Yazmaya ve üretmeye devem et, güzelim şiirin için binlerce teşekkürler......selam ve saygılarımla....
  Özgen Dursun
  Orman mühendisi/BURSA

  Devamını Göster

  • 2
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (8)