İçimdeki ben Şiiri - Mustafa Parlak

Aldım kendimi, hadi otur dedim geç karşıma
Olduğu gibi anlat dedim, hadi! Hepsini bana
Atlamadan,unutmadan en başından en sonuna
Kendimi ne kadar ihmal ettiğimi gördüm

Kırk iki yaşa değdiğim de
İçimde sesler olduğunu gördüm
Anlattıkça kendim kendime
Hayretler içinde nasıl kaldığımı gördüm

Bastırmak için payitahtımda ki isyanı
İçimdeki çocuğu nasıl ezdiğimi gördüm
Uğraş vermemişim büyütürken yıllarca
Suyu salar gibi zamana öylece saldığımı gördüm

Ne kadar çoktu içimden gelen sesler
Adil olmayan emirler verdiklerini gördüm.
Kimlerdi beni yönetenler hiç bilmedim
Ne kadar kötü yönetildiğimi gördüm

Ezilmişim telkinlerinin altında
Onlardan ne kadar korktuğumu gördüm
İyi yanlarımın bir kısmını yargılamadan
Acımasızca sürgüne gönderdiğimi gördüm

Annem, babam, akrabam, tüm herkesin
Beni kendileri etmek istediklerini gördüm
Şaha kalkmışım her nasihat da küheylan at gibi
İndiğimde katır gibi inatlaştığımı gördüm

Konuş diyorlardı hep bana,konuş
Bugün neden sustuğumu gördüm
Kardeşlerim, hayvanlar, bağ bahçe sende denildiğinde
Bugün herkesi neden kontrol etmek isteğimi gördüm.

Neleri severmişim, neleri kaçırmışım
Kendimle barışık yaşamadığımı gördüm
Savaş halinde içimdeki dünya
Barış için bir araya getiremediğimi gördüm

Düşünüyorum da kendimi, çıkınca her savaştan
Yaralarımı sarmadan nasıl gömdüğümü gördüm
Her insan hastalığını bilmeli ve tedavi etmeli
Doktorun içim de saklı benden biri olduğunu gördüm

Kaç kitap okursam okuyayım
İnsan içine girdikçe cahil olduğumu gördüm.
Bilgi, derin bir okyanusmuş
Bildiklerimin iğne ucu etmediğini gördüm