İçimdeki Ben Şiiri - Gül Atar

İçimdeki ben başka, dışımdaki ben başka...
İçimdeki suskun durgun ve çocuksu,
Dışımdaki şen şakrak neşeli havai!
Kim görse dışıma aldanıyor biliyorum,
Oysa ben, içimdeki beni yaşıyorum;
Onunla baş başa kalıyorum kimse görmeden,
Onunla oturup onunla kalkıyorum yalnız başıma,
Şiirler yazdıran o, besteler yaptıran o.
Ağlatan, efkârlatan o!
Dostlarım bilir…
Sohbetlerde bile dalıp başka diyarlara gittiğimi,
İç dünyamın ne kadar duygu yüklü olduğunu.
Belki de bir zırh dışımdaki gülücükler.
Kimseler halimi bilmesin diye,
Sert bakışlarımın, sözlerimin altında,
Adaletsizliklere, kavgam yatıyor.
Kırıp geçiyorum hak edenleri,
Acımıyor mu sanıyorsunuz yüreğim?
İntikam değil belki,
Bende haklı değil miyim kendimce?
Verdiğim değerler yitirdiğim ümitler,
Ne olacak peki?
Suçluyum kendime kızıyorum,
Bile bile lades diyorum.
Gözlerin maskesi olmaz,
Karşımdakini oradan çok iyi çözüyorum…