İçimdeki Ben Şiiri - Yasemin Çalışkur

Kendimi, kendim de aradım.
Boşluğa kendimi sordum.
Söylenecek fazla bir şey yok dedi.
Sahipsiz ellerime sarıldım.
Anlamsızlığımı, anlamaktan vaz geçtim.

Kendimle konuşup deli olmanın hazzına varıyorum.
Neler söylemiştim kim bilir neler,
Neler anlatmıştım ona.
Duymadı hiç birini, duyuramadım bile.

En zoru da beklemekti.
Hayalimdeki suretine sarılıp öylesine beklemek.
Ölesiye beklemekti
Aldanmaya aldatıyordum kendimi.

Hayallerime düşen ellerin,
Neden ellerime tutunamıyor?
Bak bana!
Arafta deli oldum dönüyorum.

Nefes nefese içim, bir ses duymayı beklerken,
Nefesim kesiliyor.
Nerdeyim ben, bu kalabalığın içindekiler kim?
O benim değil mi?
İçimdeki yalnızlık.

Duy beni sevgili..
Gel gir yalnızlığıma.
Yalnızlığın dansını öğreteyim sana.

Ne varlığım belli ne yokluğum.
Bir sürü soru işareti kıvrılmış, beynimin labirentlerinde.
Kocaman bir düğüm olmuş oracıkta.
Tümör gibi..

Sevmekten korkuyorum,korkularımdan korkuyorum.
En yakınken, en uzağı yaşamaktan korkuyorum.
Yıldızlardan vazgeçtim, aya değdi ellerim bu gece.
Hüznüm irkildi, titredi, ürperdi.

Yalnızlığıma sarıldım,
Gölgem düştü ellerimden.
Sol yanım yıkıldı, tenhadayım artık.
Çok üşüyorum, çok...

Duygularımı hançerle belleyip, kınıyla biledim,
Bundan sonra;
Cinayetlerimi nakış gibi kalemimle işlerim.