İçimde kırılmış bir masa,
Üzerinde devrilmiş bir cümle:
“Seni unutmam sanmıştım.”
Masa hep orada,
Geleni gideni olmasa da.
Bazen kalkıp dolaşır cümle odada,
Duvarda asılı gölgesiyle oynaşırken gece lambası.
Ne zaman çayım bitse,
Seninle konuşmuşum gibi hissederdim.
Sonra bir kent uzardı önümde:
Balkonlar, insanlar...
Hiçbiri sen olmazsın.
Biraz annemi hatırlatırlar
Ya da babamın suskunluğunu.
Yaslayıp başımı kaldırımlara,
Sükûnet arardım.
Beton üzeride olsa sade, yalın...
Yoruluyor insanlar,
Birini çok severken
Ve kendinden azalırken.
Kayıt Tarihi : 5.10.2025 05:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!