Uzak Bir Şehirde
Bahar Yaşanıyormuş
Dötr Mevsim
Dinmeyen Yağmur ve Rüzğar
Ve Aglayan Sevgililer Varmış
Yokluğunda anladım
anlamsız günlerin içinde kaybolup gittiğimi
bir baharı şimdi kalbime gelen
bir sen vardın düşlerden gerçeğe dönen
akşamlar çöküyor üstüme
Dostum yıllar sürükleyip gidiyor beni
Soguk bir şehrin kucagına
Olurda sonkez göremezsem gözlerini
Bakışlarını yatır ömründen ömür çalan o kızıl şafaga
Belki kan aglar gözler
Geceler sancı dolu
gözlerim kör
ben yinee arıyorum seni
seninle hep yaşanmamış bir çocukluğa gidiyorum
sonsuz bir gökyüzüne
Hüzün var gözlerinde
gözlerim gözlerinde
denizlerin maviliginde buldum seni
şimdi kuru bir gül kaldı ellerimde
bu yürek sürgün
bu yürek yorgun
Sen beni bekle
her gün bir yaprak yırt takvimden
denizlere bak
beraber söylediğimiz şarkıları mırıldan
akşam tutsaklıklarını bağrına basıp
ellerini gökyüzüne doğru kaldır
1986 yazıyordu mezar taşında
ben üç dört o daha onyedi yaşında
nasip eyleseydi rabbim görseydim yüzünü
kırık dökük siyah bir bisiklet kalmış aklımda
Yıllar sonra
Bir mektup borcum vardı anneme
onu yazıyorum
haylaz
yaramaz
ve hırçın bir çocukluktan sonra
fırtına gibi gelen gençliğin
Seni alıp gidiyor her gün
yollardan daha eski bir otobüs
yüregimin zincirlerinden söküyor seni
alıp gidiyor
beyaz bir bulut parçası
ayrılıkların en dogal rengi
Unutmam dediklerinde unuttular
umut vermeyen gülüşlerin arasında
kaybolup gidiyordum hep
Her yagmurda ıslanır saçlarım
başım öne eğik
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!