İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Aşkın doğduğu yerde hasret kapıda bekler
Deryalar söndüremez yürekteki ateşi
Bir mevsimlik ömrünü yaşarken kelebekler
Yük saymaz kanadında taşıdığı güneşi

Yağmurun düşmesine sebep toprağa özlem

Her canlı mutlaka ölümü tadar
Herkesin nasibi bir ömür kadar
Yüreği temize sanma kabir dar
Can Allahın beden kulundur kulun

Bunca uğraş çaba ilim fen için

Neşet KARAÇALTI'ya


Hangi yıl terk etmişti doğduğu kenti, bilmez
Pamuk tarlası saçlar simsiyahtı o zaman
Biliyor ki gidenler bir daha geri gelmez

Kiminin babası Türk, kimi Çerkez kimi Kürt
Kız alıp kız vermişler kan karışmış kanına
Bir mozaik misali bu toprak herkese yurt
Kıyar mı insan olan öz kardeşin canına

Hep beraber kurulduk biz bu Anadolu’ya

Uzun kamıştan seçildim / dokuz boğumlu kesildim
İki yıllık çilegahta / güneşe karşı asıldım

Eğri bıçakla oydular / içime hüzün koydular
Bir neyzenin nefesiyle / inlememizi duydular

Ben yüreği yaralı adam
Sen kalbi kanayan kadın
Boğazın nefesiyle okşanırken saçımız
Bir kuytu yer aradık güvertede
Aşktan saklanmak için

VELİNİN MEKTUBU

Öğretmek insan için ne kutsal bir çabadır
Canımın cananını sana teslim etmişim.
Öğretmen kuzulara hem ana hem babadır
Bir sevgi yumağını cana teslim etmişim.

Dilde yürek sesi elde kalemi
Girdik bu âleme, gören olur mu?
Gönlümü kavuran hasret elemi
Döktük şiirlere, deren olur mu?

Yol bildim kendime hakkın yolunu

Bir tohum yeşillendi toprakla dalaşırken
Yaprağına su çekti bir çınar avucunda
Gönlüyle heyheyleşip avare dolaşırken
Yüreğine aşk düştü su yanar avucunda

Sözlerdeki soğukluk öldürse de zamanı

Bana bir İstanbul gecesi gönder
Gecenin yıldızı sana benzesin
Bana aşk şiiri hecesi gönder
Kaleminin izi bana benzesin

Bana yüreğinden derin ses gönder