İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Okyanus ötesinden gelse de
Kara kara bulutlar güneşin önüne
Esmer aydınlık vardır derinliklerde
Gün karanlığa gömülmez
Her gece bir sabaha gebedir
Her sabah bir umuda

İsterim ki sen gelme ben arayayım seni
Seni aramak bende biraz zulüm olmalı
Bakmayayım yüzüne görmeyeyim buseni
Sana sitem gönderen keskin dilim olmalı

Ben sana yaklaştıkça sen benden kaçmalısın

Bir zamanlar sevginin yeşerdiği sokaklar
Gördüm ki biber gazı, gözyaşı ve kan dolmuş
Söyle neden oluşur sokağında yasaklar
Gördüm ki özgürlüğün tüm bedeli can olmuş

Ey İstanbul! Göz nurum, yüreğimin incisi

Yaşanan aşkın ömrü kısa kaldı geceden
Gönlün her isyanında sen dedim yokluğunda
Sorgular başladıkça aşkı veren Yüce’den
Bu sevdanın mağduru ben dedim yokluğunda

Çırpınıp duruyoruz gurbet denen dalyanda

Bülbül ahu zarda kalsa ne yazar
Gül hoşça kal dedi, koptu kıyamet
Gönül nazlı yarda kalsa ne yazar
Dil hoşça kal dedi, koptu kıyamet

Ey yorgun kalbimin sahibi ece

Ne kadar da yapışkan bir termiş namus kiri.
Kırk kez kırklanmalarla silinmiyor alından.
Töre denen zalime kul eylerken fakiri,
Kirli kara cehalet damlıyor sakalından.

Bir fidan ki; Yürekte yaşadığı deminin

Ne zaman bir efkâra düşsem
Gelir bir esmer kadın uzaktan
Geceye üfler, ayı söndürür
Kömür karası saçlar dağınık
Uzanır ağladığım yanıma

Ne zaman yüreğime bir hüzün çöreklense
Beni can kulağıyla dinliyor şiirlerim
Ne zaman yorgun kalbim sevdaya yüreklense
Beni benden daha çok anlıyor şiirlerim

Bulutlara rüzgârla yazıldı duygularım

Evdeki kâinatın en sıcak merkeziydi
Belki de evimizin en ateşli kızıydı
El değdirmez kendine bu da onun nazıydı
Nefesini çekerdi baca denilen duvar
İki yanda bir üste üç tane kapağı var
Oburdu alev yiyen üçayaklı canavar

Yürümek gerek evlat şimdi yürümek gerek
Doğru bildiğin yola dostu sürümek gerek
Aydınlığa kör bakıp yürümeyenleri de
Yaban sokaklar gibi bırakarak geride
Yürümek gerek evlat daim yürümek gerek