Huzurun Daniskası Şiiri - Cihad Keskin

daha kaç defa sussam anlarsın acaba
sözlemek istediklerimi?
"biraz daha çay" dedi.
"yok" dedim.
istemiyorum anlamında.
he ya ben de biriktirdim o misketlerden,
sonunda bir şey olmuyor.
ben de seyrettim o filmi, sonu hep aynı.
ulan ne ahmak adam, öleceksin işte,
daha ne gidiyorsun oraya?
insan ikinci filmden sonra akıllanır en azından.
"biraz daha su" dedi.
"yok" dedim.
yeterince içtim anlamında.
he kardeşim he en büyük dert benimki,
daha da kimse dertlenemez benden gayrı.
dün bir adamla bir kadın dertleşiyorlardı;
bensizken üstelik.
benim derdimi konuşuyorlardı.
hepsini duydum ama diyemedim,
“siz böyle hayırdır, kimi çekiştiriyorsunuz?
gök mü mavi deniz mi?”
en büyük birikimim yalancı ahbaplar.
hadi şimdi diğerlerinin de hakkını yemeyeyim, aralarında yalansızlar da var.
ben?
tabi canım, ben de yalan söylüyorum bazen.
belki birikimlerim yalandır, bilmem.
zaten yalanı tam bilsem, zannediyorum söylemem.
kalkmış adam bana "uzayda hayat var mı?" diyor.
"be güzel insan burada hayat var mı, böyle iyi mi, elimizden gelenin en iyisi bu mu, gel bunları konuşalım" diyorum,
"yok" diyor.
gerek yok anlamında.
"bir gözün diğer gözünü görmekten aciz, ulan ayna olmasa yüzüne bakacak yüzün yok, bu ne aymazlık?" diyorum,
"yok" diyor.
aymazlık diye bir şey yok anlamında.
iki satır susmayı haram edersiniz siz, ne var canım biz de karşılıklı sussak iki dakika.
gözlerim bir şeye meraklı, bir şey aranıyor etrafta.
"ne arıyorsun?" diyor.
"huzur" diyorum.
"yok" diyor.