Huzur Bulsun Bu Yalnız Nefes

Mazide bir gül geçti ömrümden
Candı, bir bakışına ömür koyduğum
Gerçeklerime güvercin gibi konan,

Kalbime bahar çiçekleri gibi düşen
Bir gül yaprağı idi, bir meltemdi
Gün ışığı gibi sızandı ruhuma

Bahçemde tomurcuk güller açardı
Sabahın taze nefesi vururken tene

Mazi dünde iz bırakmadan yürümez
Yanımda durduğu günler hep dündü

Şimdi bir soğuk mermer ve sessiz
Hüzünler kapıma gelip dizildiler
Yeşil yapraklar maziyle ezildiler

Bir avuç dünyamda sıcaklığım
Gözleri gecelerimde günümde
Bir yıldızdı yanı başımda parlayan

Avuçlarında bir yudum zemzem
Hoş zamanlardı yâd edilen dilber

Yollar ayrılınca bir ben tek kaldım
Zaman ağır ağır üstüme gelirken

O ruhumun derinliklerinde bir dem
O seven sevilen yaşatılan bir hatıra

O tanıdığım ve hissettiğim nefes
O dünyamdaki en nadide ses

Git başımdan rüzgâr git, git ki
Huzur bulsun bu yalnız nefes.