Huzur Şiiri - Emin Zeybek

“ Önce duygular köreldi, sonra aşklar sona erdi,
Gönülde terk etmeyen bir tek, vicdanın huzuru kaldı”

Bir çiçeğin renginde, gökkuşağı boyanıp,
Gül bahçesi içinde, bir “rayiha”dır huzur.
Dermanlar tükenince, o mesnede dayanıp,
Dimdik ayakta kalmak, hep “rasiha”dır huzur.

Yağan yağmur altında, ıslanıp neşe saçmak,
Sessizce tüm gözlerden, alıp başını kaçmak,
Fırtınalara inat, umuda yelken açmak,
Deryaların dinginde, bir “züleyha”dır huzur.

Bilinmezler içinde, korkusuzca kurulmuş,
Suallere cevaplar, aramaktan yorulmuş,
Sanki gaib bir sesle, derinlerden sorulmuş,
Çözümsüz bilmecede, bir “taliha”dır huzur.

Başıboş denizlerde, rüzgâr gibi esmişken,
Anlamsız soruları, kafdağına asmışken,
Bulamayıp cevabı, tam ümidi kesmişken,
Ummadığın bir anda, o “saniha”dır huzur.

Kar yağarken ruhuna, düşünceleri yakan,
En çorak gönüllerden, sel olup kalbe akan,
Yitirmeyip umudu, uzak yollara bakan,
Gözlerinin içinde, bir “Lamiha”dır huzur.

Hayaldeki sevgili, sunmasa bir tek çiçek,
Hep boşa gitse bile, verdiğin onca emek,
Orucunu açmaya, bulamasan bir ekmek,
Olmasa dahi aşın, hep “rafiha”dır huzur.

Şu üç günlük dünyada, şan şöhreti neyleyip,
Bulunca bir dengini, gönlünü şen eyleyip,
Sevdiğinin diliyle, aynı sözü söyleyip,
Duygular örtüşünce, pek “feriha”dır huzur.