Hüzünlü Yalnızlığım Şiiri - Halil Kumcu

Sonbaharda solan çiçekler gibi,
Hüzünlü yalnızlığım,
Sararıp solar, kurur.
Türküleri yakar içimde bir bir;
Acının en keskinine zehrolur.

Küçücük bir umut kırıntısında,
Hayatın rengi donuk, duygusuz.
Ölümün soğuk gölgeleri geçmişimde,
Tek bir hayata sığmayacak kadar yara ile,
Çaresizce oturur, taş gibi her karede.

Kırık dökük bir sesle,
İplik iplik, ılık ılık düşler;
Ağlama mendilinde yaşlar,
Dökülür birkaç cümleye;
Hıçkırıklarda boğulur, tekrar tekrar.

Giderek çamura saplanır,
Tükenmez kalemle yazılır,
Ayağıma takılır.
Bir yanım, diğer yanımla dalıp dalıp,
Zihnimdeki sisli yolları çağırır.