Hüzün Yaylası Şiiri - Halil Gülşen

Senelerce koştuk davar peşinde
Her yaz üç ay oğlak güttük de noldu ?
Toz toprak içinde, yedi yaşında,
Bağcakla arkaçta yattık da noldu?

İkiyüz çebici üç yüz davarı,
Sürerdik ta Karöğneyden yukarı
Ardıca çokuşmuş bir oğul arı,
Hevesle kovana kattık da noldu?

Tatil geldi, anam "oğlak güt" dedi.
"Yoğurt" dedi, "peynir" dedi, "süt" dedi.
Yaş kırk oldu, akıl başa küt dedi,
Yağmuru poyrazı tattık da noldu?

Keşik ettiğimiz bunca koyaklar,
Yorgun yıllarımdan anılar saklar.
Kalbe hicran düştü, saçıma aklar,
Kevende gök nohut üttük de n’oldu?

Benim de sevinçli anlarım vardı
Bir acı yel geldi, dalımı kırdı.
Anam kalksa mezarından ağlardı,
Gurbete kapağı attık da noldu?

Halil’im uzatma gel bu fasılı.
Değme zatlar yaşatamaz asılı.
Koca ömür hâyâl oldu hâsılı,
Koyakta çamura battık da noldu?