Hüznün en kaypak zulası
Balçık yüreğinle yüz göz olma vaktidir.
Bak, yine sırdaşın oldu sınırdaş acıların.
Susana ses vermek adetin değil
Değme gönül de yetmez dillendirmeye
Dil olsan kemiği elinde değil.
Konuşsan sesini bir sen duyarsın
Sessizlik sesin en “siz” halidir...
Ses olup bir nefes patlayamadın
Sen ki yaşamı sır bildin, yaşarken aydın
Ayaklanışların kadardı ayrılıkların
Bir asrın hüznünü mabet edindin
Sözcüklerin oldu en saydam yanın
En hırsız yanını keşfe çıkan sen
Batışlarında hep bir tebessüm arakladın
İmgelerinden asıldın çatlak bir sesle
Yine de sesini duyuramadın
En “siz” mecralarda dolaştın amma
Sessizlik duvarını bir aşamadın.
02,06,2002, İstanbul
Gökhan ÖktemKayıt Tarihi : 2.6.2002 18:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!