Dağıtın işçilerin mitinglerini
İzin vermeyin yürümelerine
Yürümesinler haksızlığın üstüne
Gaz bombalarını sürün gözlerine
Panzerleri üstüne üstüne
Direnenleri dökün
İnsanlar,şimdinin insanları
Ağaç,toprak,taş oldular
İçlerine büzüşerek küçüldüler küçüldüler
Birbirlerine düştüler
aç bırakıp öldürdüler
Seyrettiler
Çekip çıkartmak istiyorum
Evreni yüreğimden
Asılı kalıyor yüreğim sahipsiz
Un ufak ediyorum bütün galaksileri
On dört milyar yıldan
Yedi saniye öncesine kadar
Beklemek,
Sınırsızca beklemek
sınırsız sevmek
Kocaman bir sevgiyle yaşamı
Yaşamak,
Boylu boyunca yaşamak her akşamı
Dağ başında bir umut
Kellesi koltuğunda
Yüreği kurşunlanmış parça parça
Bir damla kanı akmaz
Düşman pusuda
Kara taşın gölgesinde bir dipçik
Ellerimi tanıyamıyorum
Buzdan köpekler gibi
Eriyince, tasmaları
Kalıyor ellerimde ellerimin
Kum kütlerini dağıtıyor
Kayalar kaya gibi ayakta
Sanma ki unuttum
Karakışta kar çiçeğini
Namluda açar bilirim
Gözlerim güneşte
Yeni günü beklerim
Bir dostu kucaklar gibi
Düşüyor toprak
Ağır ağır gökten
Ateş tutuyor göğün parmakları
Ağır mı ağır
Su damlası deniz köpüğü
Çelikten işçiler
İdealar dünyasında platonu gördüm dün
Bütün dostlara selam söyledi
Kendi kendini arıyormuş
Mutlak ideler arasıda
O kadar eski yığını vardı ki
Neyin nerede olduğu belli değil
Çiçek tenli deniz
Köpürdü duygularımda
Göz çukurlarında kayboldu göz yaşlarım
En içkin sessizliği
Tenha şehirlerin
Çökmüş apartman yıkıntıları
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!