Birgün ölürsem,
İçimdeki bunca acıyla
Nasıl sığacağım toprağa
Ya acılarımı bedenimden çekip alın
Öyle gömün,
Ne anlar el alemin kurşunu benden
Beni, sevdiğimin kurşunu öldürüyor
Toplayıp da gül niyetinden
Yüreğime sakladığım öldürüyor
Zaman geldi adını hatırlamak istemedim
Bugün, yıkılmış fikir ayrılığına düşmüş,
Bir ülkeye benzetiliyor
Gözlerimdeki yorgun bakışlar....
Neden bir bütün özlüyor bir bütün ölüyor
Paramparça bakıyorsun ?
Ölüler bir mezara gömülüyor
Solumda hissettirdiğin cennete ne yaptın?
Seni gördüğümde, günahlarımın yazıldığı yanı
Kıblegâhım yaptım; o yöne yakardım.
Sen, rükûya giden gönlüme ne yaptın?
Ben senin hüsnünde baygınlığa kapılıp,
Öldüm ama ölmedim, dedim:
Ne inkârımdan anlayan var
Ne de mezarıma gelen…
Ölülerin mezar taşı nefes alışıdır, dedim:
Ne nefesimden anlayan var
Ömür ömür dediler
Hayat dediler yaşamak dediler
Meğerse yaşamak bir zemheriymiş
İliklerime kadar üşümüşüm farketmemişler
Bir tek kalbim yanmış geç anlamışlar
Sürekli bir köşeye itilmiş
Dur ötme bülbül, gülüne
Yer kıskanır gök kıskanır
O canından cananı anlatan sesini
Önce insanlar kıskanır sonra kafesler kıskanır
Dur ötme bülbül, gülüne
Gönlümün her zerresi seni yaşar
Aklım hep yokluğunda kalır
Şu aklın kaldığı yer neye yarar
Gözlerim hep sensizliğe takılır
Sözüm söz
Tek başıma yetiştireceğim çiçekleri,
Kimseye emanet etmeyeceğim.
Olur da bir gün
Tek ve tenha düştüğüm acılar çölüne
Yağmurlar uğrarsa
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!