Hüseyin Cayıklı Şiirleri - Şair Hüseyin ...

kolay değil gitmek
öyle kolay değil
ağlayamamak
bir avluda
seni düşünmek öyle kolay değil
bu şehir sonbahar

Büyüdün bebeğim
ayakların yere basınca anlayacaksın
hayat sana oyun gibi gelecek
sen yakan top oynarken
günler sana gelen top gibi acıtacak
hayat senden vefakarlıgını bekleyecek

Adını yazıyorum camlara
bir süre sonra siliniyor.
Adını yazıyorum gökyüzüne
sadece laf ta kalıyor.
Şimdi bu şehirde ben sensiz.
kaldırımlar yine sensiz.

simdı sesin geliyor aklina.Bir istisna olan düşüncelerin...herşeye bir ek getirişin.Tanıdım ben seni.çözdümde seni birşehir gibi.kelimeler düğümleniyor boğazımda.şair iç çekiyor istanbulda... bulut geliyor sigarasının dumanından.Sair biraz endişeli bakıyor hayata.sair yalnız belli sadece sigarası anlıyor vurdum duymaz sözcüleri.Bu adam seviyor seni.Yalnız, yalın ve çıplak halde.seviyorum diyecek yıllardan sonra belki.ilk defa paylaşacak seninle birşeyi kelimeler düğüleniyor hayatın akışında.Sehrin ısıkları aydınlatıyor yalanları...dogru kadın bu o mu diyor sair...
sair yalnız sair yalın bir aşk istiyor.kadın bakıyor cok uzak bir pencereden...soylesem mi diyor sair.Ama neyi?

yıkılan evler gibi ömrüm
kırılan kiremitler gibiydi oysa günlerim
beni özleyince
en güzel küfürleri söyle içinden
aldatılmışlığın kalemini kır...
zincirlerle beni mapushaneye gönder

sanırım
kendime ilk defa dürüst davranacağım
gittiğinde
ağlayamadım
zaman geçti
bahar bitmişti

Kalbimi bin bir parçaya böldükten sonra gitmiştin sen
sen bir burjuvaydın fransız devrimini yaratanlardan filanda değildin...
bende özentiydim senin yaşamına
ama ben biliyordum senin gibilerini pasaj kokan evlerden...
hataydın benim küçük hayatımda...
büyütmene gerek yoktu o yaşamı

eski bir kitap gibi yalnızlığımın sayfalarını çeviriyordum.
alışagelmiş bir dürüstlükle yazmışım
ayrıldığımız akşam gittiğin sinemada ki filmi
ısrarlı bir telefonlar bitmişti...
şunu dedin: ben sinemadayım
herzaman ki gibi ben yine aradım filmi zehir ettim galiba

eski bir sarkiydi bu ve admin harfleri gibi emindim guzelligine inandigim sarkinin.Bir hayatin bitimi gibiydi geri donus yollari olmayan bir sevgi.Bir palyanco agzinda ki boyalar gibi rengarenkti ask.silinmis yuzun aseton kokusuydu yasadigimiz gunler.gunler su gibi akip gectide birsey degismedi.dunya gazatelerinde ki vahset haberleri 50 yil evvelde ayniydi simdide ayni.Bir insani kaybetmek icin elimden geleni yaptim.Gidislerden ve donuslerden nefret ettim.hayatti balik agzindaki kurt misali bizi surukluyordu...eski bir sarkida buluyorum yasanmis izleri ve kulagima mermi izinde vuruyor...kislara donmus yazlarimiz bir daha geri gelmiyor ve birden ozgurluk sesi yukseliyor hayattan...ve istanbul akisina dair kiz kulesin alip goturmus. modernize edildigi gunden beri gidesim bile gelmiyor...kahretsin bu yalnizlik adama bir ada insaninin oykusunu cagiristiriyor.Adindi adimin yanina yazilan ve sevgi kelimelerini insanliga armagan ederken sen cikip gelsen gelme umuduna baglerken kendimi unutsam ve bir dada yasamasam...keman seslerini duymasam istanbulun cicek pasajinda raki icmesem.Hersey bir lokantada vestiyerde unutulmus bir ceket gibi sahibini beklese.bende o ceket olsam sende hic gelmesen...

şehirler geçiyorum
hepsini bir otobüsün veya trenin camından izliyorum...
şehirler geçiyorum...
gözlerinde mavi olan çocuklar görüyorum...
burunlarını eskimiş kazaklarının kollarınına silen çocuklar onlar
hepimizin bildiği ve hepimizin umursamadığı çocuklar...