Hüseyin Cayıklı Şiirleri - Şair Hüseyin ...

duydum ki sevmişsin birini.içinde hangi dorukların karlarıyla dolaştın bilmem.ellerin hala yalana dair yazıyormu.ah eski dostum şimdi sana ne yazmalı.giderayak olurmu sevmek şakaya gelir mi.amacların ve amacına ulasma duygun ne olmus.biliyorum sevebiliyoruz çok şükür.yaşamayı becerebiliyoruz.ne mutlu bize...hala yaşayabiliyoruz.bir kadın vardır hayatında kaçıncı voltanda atıyor kalbin.bir kadın sevmişim şimdi kimbilir nerde.hadi neyse geceyi fazla uzatmadan aşka nikotin bağımlısı yaptık.bu akşamıda senle kapatalım.neya yakalım neye içelim...neye yakınalım.

geliyorum bekle beni edirne kapısı
doğmamış çocuklarıma ekmek parasi için yıllar vermeye sana
geliyorum
bekle beni edirne kapısı
son duraktır karadenizin diğer yakası
kimliğimi bulursanız

kacgundur uyku girmiyor gozlerime
dostlar geliyor acil durumlarda
bana goz kulak oluyorlar.
icimdeki enkazi kaldirmaya calisiyorlar.
sacma sapan oluyor gokyuzu
dun aksam denizi gorecektin cok guzeldi

yelda'ya


giderken bıraktığın bütün herşey duruyordu oysa.gökyüzü aynı...değişen sadece yaşantımızdı...şimdi çok uzak bir şehrin iki yabancısıydık...ne sen biliyordun benim şehirimi ne de ben senin şehirlerini...benim şehirlerim dargındı hayata,seninkiler gibi ihtişamlı değildi gök kubbeleri...sen benim şehrimdeyken sevdim seni...bıraktığın gül dalı hala yeditepededir.giderken bir şeyi unutmuşsun sanırım...elime verdiğin gül yüreğime değmiş...geri almamışsın...yaralamışsın beni...yaralamışız birbirimizi...Aşk bu kadar neden mi hatıralara? hatıralar bu kadar duyarsız mı hayata?
benim şehrim Şehr-i İstanbul da aşk ne kadar tuhaf sana...ne kadar yalan ve ne kadar yabancı...Şimdi uzak bir yerlerden yazıyorum sana...senin şehrine gönderilecek bir mektup var elimde..biraz buruk ve tükenmez yazılmış kağıdın üstü birazda ben kokuyor...benim şehrimden gönderiyorum sana...
içinde ne var diye sakın sorma? içinde biraz İsranbul var ve biraz da ben işte hepsi bu...neden mi yazıyorum bunları sana?

nerden aklima geldin ki
famagusta limaninda yan gelmis yatarken
sabah gunesi olamazsin
nerden aklima geldin
resimlerini al
yirt...

hatırlarmısın bilmem
gökkubelerine bakıyorduk şehrin
bir çaybahçesinde sen elini tutsak kalmış elime sıkıştırmıştın...
hiç utanmadan öpmüştün
dudaklarıma değmişti tenin...
bir dua gibi kulağıma seslenmiştin

dizilmiş
cesetler
cansız bedenlerin sokak oyunları
ölü asker rolu
en çok çocuklara yakışır
ve çocuklar

kalanla....sana kalan...avutmak zorundadır kalbimizi.ne çok yapılacak iş var oysa...gidilecek ülkeler var..bana söz verdiğin gibi değildi bu gitmen...ne havaalanları kaldı geride nede seni bekleyen...bana.biliyorum bir aşk var başka bir ülke başka coğrafya...
şimdi uzak bir kenttesin,
sabahları elim acıyor yokluğunu sararken...
işkenceler yükseliyor
darağcında insanlar tükeniyor...
yaşamlar bitiyor

benim yasadigim yerde
otuzbinin uzerinde can verildi...
ey sen doksan dokuz kubbeyi bir araya getiren mimar...
sen ya Mimar Sinananin torumlarindan degilsin
yada Mimar Sinan senin atan degil...
yer bingol

bu saatte bir iki kişilik yarım yamalak sevda çığlıkları dinliyorum.sarılmış bir çift geçiyor yanımdan içimde tuhaf hisler var dolansam ayaklarına bağ olacağım anlaşılan aşk tek düzelik bir yaşamda.sevda yapay oyuncak gibidir.ben kimi sevsem istanbul gelir aklıma.biraz daha ben olur içimde ki çocuk.ben kimi sevsem bir kaldırım yosması gibi sürünürüm hayata.bir yerlerde imkansızlık bir yerlerde biraz umut bu ne çelişkidir anlaşılmıyor hayat.bize neleri sunuyor yaşamak.büyük puntalarla yazıyorum hayata dair yazıları eleştiriyor içimde ki bir yanım.ben alışmışım yalnız kalmayı bir yanım yalnızlığı arar benim.ayrılmadık bir türlü yalnızlığım bırakmadı yanımda kalan anılarımı.ben bir türlü yazamadım bende kalan anıları.yaşama dair çocuk suratıyla baktım yapmacık camdan yaptığım mutlulukların diyarında.o diyarda kayboldum
sonunda ceketimi yıkılmış sevdalara yıkılmış evlere yıkılmış aşkların sevda çığlığında bırakılan yoksul kente verdim geceleri üşümesin diye...