Hoşça kal Şiiri - Ahmet Beltekin

Hoşça kal
Solgun ay ışığında
Kaldırımlarında şehveti taşıyan şehir.

Hoşça kal
Karanlık ve uzak gecelerde
Soğuğun öfkesini soluduğu nehir.

Hoşça kal
Tamamlayıp kendini akmaya çalışan damlam
Bilki, sen kurumadan ben asla kurumam

Hoşça kal
Bir kibrit çakımı mutluluğum
Hoşça kal
Uçması yasaklanmış kuşum.
Hoşça kal
Yanımdayken hasretini duyduğum
Hoşça kal
Gözyaşlarında kaybolduğum.
Hoşça kal rüyalarına dalıp da uyuduğum
Hoşça kal
Soğuk gecelerde camlardaki buğum
Hoşça kal
İçimdeki boşluğum
Hoşça kal
Ayrılığı içine sindiremeyen yüreğim,
Sevda dalgınlığım,
Kalbimin sahibi,
Ve her şeyim,
Hoşça kal...
Hoşça kal,
Kendisine kendimi verdiğim...

Nasıl anlatılır,
Kalbimin böylesine çılgınca vuruşu,
Sen giderken,
Gelişin gibi...
Kimse yalnızlıklara tutsak edemez seni,
Sen dipsiz uçurumlarda bırak beni,
Çiçekli dal uçlarında kal...
Sen içinde bir daha duyma,
Terkedilmiş yüreklerin çığlığını...
Hoşça kal,
İlk gözağrım,
Sana hoşça kal...