Hislerimin Öylesine Seslenişi İşte...

Kıymeti bilinmemiş acılar olgunlaştırırmış düşünce ufuklarını.
Her düşünce ufku bir girdabın eseri.
Zindanlarda sıkışan Yusuflar nasıl ki rüya eleminin piri olduysa…
Yusuf’un reddettiği Züleyhalar nasıl olduysa iffet abidesi
Her şeyini Allah’ın rızası için satılığa çıkaran Eyüp peygamber, nasıl olduysa sabır timsali
Düşünce anaforunda sıkışmış bütün yeisler bir aydınlığa gebe…
Öyle bir aydınlık ki muştusu Peygamberin dilinde, Rabbimin rahmetinde
Hayatın da bir literatürünün olduğunu, söyleyecek kelimeleriniz kalmadığınızda fark ediyorsunuz.
Ve fark ettiğiniz bu literatürde, hislerinizi ifade edecek kelimelerin olmadığını, kendinizi şiir yazarken bulduğunuzda anlıyorsunuz.
Sustuğunuz anda gönül Kâbelerini kuracak cümleleri o zaman yazabiliyorsunuz.
Okumak zor değil…
Çok az karanlık, biraz kahve bir parça yalnızlıkla, kalbinizin mabedini aramaya başlayabiliyorsunuz.
Hele de yağmur camlarınıza nota çiziyorsa değmeyin içinizde ki fırtınaya…
Ve Yazmak…
Kafanızda konuşan onca gevezeye rağmen, gönül sesinizi duyup klavyeye dokunmak hiç kolay değil.
Bir de yazacak cümleleri Hakkın Divanında sıralamayı düşünüyorsanız, işiniz iki alem kadar zorlaşıyor. Sonbaharlar işgal ediyor ümitle yetiştirdiğiniz bahçenizi.
Tam onda gülmenin ağlamaktan çok daha zor olduğunu anlıyorsunuz…
Tüketmeden ışığını düşlerinizin,
Uzaklaşın rıhtımından yalnızlığınızın…
Alabilmişseniz ceketinizi cebinde şöyle bir not bulacaksınız;
HADİ GÜLÜMSE ÇOCUK! GÖR BAK RABBİN SANA NE BAHARLAR İHSAN EDECEK...