Hikaye ve Hüküm Şiiri - Hüseyin Elçi

kirli camların ardından hep endişeyle izledi mevsimleri
ait olduğunu sandığı iklimlere alışamadı
imgeleminde hep ilkbahar; o sonbaharlarla ağarttı saçlarını
dağlı ırmakların yalnızlığıyla çoğaldı yıllarca
damarlarında geniş deltalarla aktı acıları
denizine yürüdüğü kıyılar uzaklaştı gitgide
kaçak güreşenlere yenildi bir bir
sesi kısıldı her geçen gün büyüdü korkuları
bütün renkleri soldu zamanla kokusunu yitirdi büyüttüğü güller
yenilgileri yinelendi her defasında yangınlarla
dingin rüzgarların enlemini aramaktan yorulmuştu artık
gözleri yakalandığı sığınaktaki şarkıyı unutmadı
tutunduğu yorgun sokaklarda haytalığa soyundu
riya dolu öyküler dolandı çelimsiz adımlarına
özgür bıraktı prangalarından hırçın rüyalarını
fütursuzca ihsan ettiği iyiliklerini anılarına gömdü
düşlerinin yedeğindeki suçlarını emzirdi
günahlarını büyüttü semirinceye dek
ihanet etti sarsak aşklarına
gülü sevmeyi bıraktı dikenlerin üstüne titredi
harcına karılmış her kötülüğü çoğalttı
kazaya bıraktı ibadetlerini
inanmadığı tanrılara dualar etti
yalanlara koştu her defasında sıkıştığı ne varsa
herkesin sır kaldığı bir vakitte o itirafı seçti
sahipsiz bir bunak gibi küfretti durmadan
durmadan düşmanlar edindi kendi yanlışlarına
ince hesaplı cinayet taslakları hazırladı günlerce
bin kez sarsıldı hayatın tılsımıyla yine de durulmadı
gülüp geçti temiz caddelerde akan ışıklara
kemale ermedi kırk ay yas tuttuysa da
içindeki vandal şarkıları dinledi geceler boyu
sonunda mağdur ve ürkek bir ünlemle
telefonun ucunda duran aynaya tükürdü yüzünü
yüreğiyle yüzleşti: bundan fazlasına sınayamazdı
çağını ve çığlığını mühürledi yeniden başa döndü
kimseye hikayenin geri kalan kısmını anlatmadı
ama sabık bir ömre imzasını attı
daha ne olsun

(Kasım ‘99- Antep)