Hikaye Surkent Şiiri - Vasih Moyan

arapşeyh, saraykapı,leylek bahçesi,alipaşa
daracık sokaklar o zamanlar
kara parke taşlar tabi ,sırt sırta evler
pencereler bir çay uzatımlık
bir “ huuu - komşuuu”
-çepeçevre surlar-

kadınlar o zamanlar
-erkekler erkenden
işleriyle savaşmağa giderken erkekler-
kadınlar o zamanlar
önce iç avlular, kenef –menef
kapkara, delikli karacadağ taş döşemeler
-sil sil beyazlamıyor ki anacığım-
sonra kapı önleri, dış merdiven
bir güzel yıkanır,
bir güzel süpürülürdü megnesle
her sabah erkenden

sonra kadınlar
-o zamanlar kadınlar-
kıç kadar kıç minderleriyle
ellerinde eh işte örgü- mörgü
oya - moya
biraz dedi
biraz kodu
ama bir güzel kardeşlikti be anacığım
-kapı önlerinde-

sonra
görmez öyle sokak- mokak kızlar o zamanlar
aman abisi görmesin filan
-maazallah-
ama bir güzel kokardı be diyarbekir

esnaflar o zamanlar
esnaflık alır, esnaflık satarlardı o zamanlar
-çok ta ucuza-
ulu cami ögü bir açık kahve
misafir muhabbet içer
kalkarken çay ödemezdi
surlar diyarbekir’i kucaklar
gülerdi

çay ögünde karpuzlar belek- belek
tablalarda kavunlar göbek- göbek
sarı- sarı gülerdi
kömürcüler çarşısından kömür gider
mangallarda ciğer olup geri dönerdi
yoğurtçular çarşısı beyaza boyanır her sabah
yoğurt- peynir köy kokardı

dört ayaklı minare ,çift kapı,fiskaya
yedi kardeş ,urfakapı ,sen u ben
sabah akşam suzan suzé ,kara köprü söyler
Dicle Nehri dinlerdi​
-surkentim
acılar kalesi -