Yağmur toprakla döğüştü
Deniz dağlarla vuruştu
Alev rüzgârla boğuştu
Ve aşk, ateş ile doğdu...
Bir elmayla sürgün yedi
Mecnun sıcak çöllerdeydi
Ferhat dağı bile deldi
Hani aşk aşılmaz dağdı
Umut adlı çiçek açtı
Vuslat kanatlanıp uçtu
Kime göre vefa suçtu
Yazık aşk kendini boğdu
Kayıt Tarihi : 12.12.2023 10:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bazı tarifi olmayan hallere düşürüyor işte can bedende ise yaşıyoruz
tebrik ederim saygılar sunarım
Kimisi ilahi kimi beşeri.
Tebrikler azizim
Edebiyatımızda bu türde şiir yazan büyük üstatlarımız da var. Bu şiir de bana onları hatırlattı.
Yağmurun sevdası toprak, denizin aşılmaz dağlar, alevin harlayan rüzgâr.
Rüzgârın harladığı yangın yeri gönüller,
Aşk ateşi…
.
İnsanı cennetinden eden, Leylayı çöllerde seyreden, Ferhat’a dağları deldiren...
Cennet mi, cehennem mi bilinmeyen,
Aşk ateşi…
.
Ah!..
Umut mu, umutsuzluk mu?
Vuslat mı, hasret mi?
Vefa mı, vefasızlık mı?
Koşarsın peşinden aşkın, aşk seni yakar, yıkar, kül eder, savurur. Aslı’nın Kerem’i, Kerem’in Aslı’yı yakıp kül ettiği gibi.
Aşk; kendini yakan ateş, kendini boğan su…
Daha devam edebilirdi, bu şiir de doğrusu…
.
Şiire güzel bir libas giydirilmiş.
Takılmış, beline ateşi renkli kırmızı kuşak.
Hikâye bu ya…
Bir gün âşıklar kavuşacak…
.
Saygı ve selamlarımla İbrahim Bey.
.
Hikmet Çiftçi
23 Mart 2024
anlatımı güzel olan nadide güzel bir şiirdi.
kutluyorum kalemini değerli hocam..saygılar sunuyorum...
TÜM YORUMLAR (20)