Hiçliğin Kıyısında Şiiri - İlayda Dicle ...

Kendimi bir renge uydurmaya çalışırken​,
Ruhumun öz rengini kaybetmişim ben.
Ne beyaz kadar saf ve temiz,
Ne de siyah kadar kirli ve karanlık.
Bir pembeyim belki de annemin kollarında
Pembe örtüye kundakladığı küçük bebeği.
Ya da uçsuz bucaksız yeşil,
Senin bana baktığın gibi.
Belki kırmızıyım, en koyusundan.
Damarlarından akan kanın heyecanı,
Herkesin yanına yakışmadığı,
Asil ve şık.
Mavi kadar huzurlu değilim belki de
Fakat,
Mor kadar gururlu
Kahverengi gibi herkesin anlayamadığı bir renk.
Şu an, ruhumun derinliklerinden
Tutmam için elini uzatan
Griyim ben.
Kendine bir renk bulamamış,
Rengini ararken yeni bir renk oluşturmuş gri.
Etrafımıza bakınca her yerde olan;
Ama kimsenin farketmediği gri.
Hiçliğin kıyısındaki gri.