Sen uzakken sensizliğin tadı yok,
İçimi sıkan bir kıskaç sanki,
Daha yokluğunun ikinci gününde,
Gücüm kalmadı gibi.
Boşlukta yürümeyi öğrendim sen gidince,
Sessizliğe bakmayı saatlerce,
Sonra kalkıp ayağa damlalar düşerken yere,
Gitmek ya da kaçmak sensizliğin olmadığı yere.
Sevgiyi öğreniyorum sanırım yeni baştan,
Fırsat bilerek yokluğundan,
Ne kadar özlerim bilmem sen oradayken,
Sakın üzülme eğer hasretim fazla olursa sevginden.
Kelimelere bile gücüm yetmiyor ateşim rüzgarla oynarken
Gözümdeki sel bile yetmiyor yüreğimi serinletmeye
Sen benden uzakta dururken
Hiç birşeyin tadı yok ne gündüz ne de gece.
02/07/2000
Ufuk ÇobanKayıt Tarihi : 1.7.2005 18:59:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Ufuk Çoban](https://www.antoloji.com/i/siir/2005/07/01/hicbirseyin-tadi-tuzu-yok.jpg)
TÜM YORUMLAR (1)