Hiç Tat Almıyom Şiiri - Servet Erbaş

Çocuktum yazları köye giderdim
Ne gamım kalırdı ne bir tek derdim
Yavan ekmek olsa severek yerdim
Şimdi pirzoladan hiç tat almıyom.

Yolda öteberi somun alırdık
İkindiye yakın köye varırdık
Sanki dünya bizim öyle sanırdık
Şimdi gezmelerden hiç tat almıyom.

Kanının düvenin olduğu zaman
Haziran Ağustos sıcak pek yaman
Üstümüz başımız çer çöp sap saman
Şimdi yazdan bile hiç tat almıyom.

Sabahtan akşama durmak haramdı
Emeğin hesabı gram gramdı
Helalin kokusu buram buramdı
Şimdi kilo kilo hiç tat almıyom.

İmsak ile başlar köyde hareket
Ne şikayet vardı nede mazeret
Her şey azdı ama çoktu bereket
Şimdi işten güçten hiç tat almıyom.

Ne telefon vardı ne bilgisayar
Tahtadan topraktan tüm mobilyalar
Yine de güzeldi tüm dakikalar
şimdi yıldan bile hiç tat almıyom.

Yokluk böyle bizi Gurbete itti
Sıla hasretiyle ömrümüz bitti
Artık yeter gurbet canıma yetti
Şimdi Yaşamaktan hiç tat almıyom.

Kader böyle idi yoktu ki seçim
Buğday mercimekti nohuttu geçim
Yoksulluk diz boyu yokluk o biçim
Şimdi her şeyim var hiç tat almıyom.