Hiç Saydın mı Şiiri - Haldun İplikçioğlu

Yüreğimin çöplüğünden çıkarttığım anılardır
geçmiş rüzgarların kumlarla karıştığı gecelerde
öfkeyle kalkıp
üstünden atladığım ateşler
Sırtüstü yatıp dinlediğim fısıltılardır
gitgide küçülen gökyüzünde
ağır aksak yağıp
gözlerimi yalayan yıldızlar
Ardımda kalan dağlara tırmanıp
yakalamaya çalıştığımda dolunayı
köpürüp kaynayan sulardır
kaygısız yayılan yalnızlık
Ay doğar
ay batar
aslında korkaktır gece kuşları
Ben çamurdan duvarlar örerken
sen hiç saydın mı yıldızları
toprak güne karışıp
tan ağırırken

Yüreğimin çöplüğünden çıkarttığım düşlerdir
ilkbahar yaza
yaz sonbahara karışırken
bembeyaz bulutlardan dökülen sözcükler
Issız sabahlara yayılan küllerdir
bahçedeki güller gülerken
parmaklarımın ucunda değişen günlükler
Sabahın soğuk saatlerinde
düşler avlarım
bir düşten, bir düşe
Ne olmak isterim gerçekten
Bulutlardan dökülen sözcükler
yağmur olur ağaçlara
dallar bükülür
Kimseler yokken evimin kapısında
şarkı olur yağmurlar
düşlerden süzülür
Ben ilk saatlerinde ayazın
insan olduğumu hatırlarken
sen hiç saydın mı bulutları
toprak güne sarılıp
sabah yeryüzüne yayılırken

Yüreğimin çöplüğünden çıkarttığım sıkıntılardır
toprak havaya
ateş suya değerken
sürekli kavgalara teslim olan dünyam
Öğle sıcağında yüreğimi sızlatanlardır
herkes evlerini boşaltırken
gün ışığından keskin, donuk yalan
Camdan gerçekler yontarım
ne gören olur
ne duyan
Sokaklarda kendi öykümü ararken
aydınlığa itirazlarımı bırakırım
Ben sokakları ucu ucuna eklerken
sen hiç saydın mı boş evleri
toprak güne karışıp
öğle yeryüzünü sıvarken

Yüreğimin çöplüğünden çıkarttığım
yine iki parça yürektir
ortasından bölünmüş iki parça
Akşamüstlerinin dar geçitlerine bıraktığım
bir iki parça sıkıntıdır
bir iki parça hüzün
bir iki parça sevgi
Dilim yaşlanır kendime söylenmekten
göz alabildiğince uzanır akşamüstü
ve insanlar oynar yanımda sürekli
Ben böyle parçalanırken
sen hiç saydın mı beni
kaç parçaya bölündüğümü
akşam günü vururken
açılırken yüreğimin örtüsü