Hiç İnsan Şiiri - Veysel Şimşek

Yok sosyal hayatım yoktur faaliyet,
Hastamız kuru ekmek yer yapamaz diyet,
Alamaz ki fazla tutar maaliyet,
Zenginin gölgesi fakir hiç insan.

Örneği ben yaşıyorum bilirim,
Yetmez artmaz asgâri ücret alırım,
Kimse bilmez bazen de aç kalırım,
Zenginin gözünde oldum hiç insan.

Yoktur gemiciğim yoktur sandalım,
Altı yüzle yetinen bir hambalm,
Ben senin gözün de sözde tembelim,
Zorluk nedir halden bilmez güç insan.

Bizler ise kuruş kuruş ekleriz,
Hep korkarız yetmez diye denkleriz,
Sanma trilyoncu seni haklarız,
Babamda olsa kıymet bilmez piç insan.

Buldun sende bizler gibi kerizi,
Bizler henüz yenemedik krizi,
Hasta olsak yapamayız perhizi,
Yoktur elde dersin tabi aç insan.

İşin tıkırında bana gülersin,
Çıkmaz canın koyun gibi melersin,
Bir gün gelir benden özür dilersin,
O zamanda sen olursun hiç insan.

Ben dürüst insanım açık sözlüyüm,
Korkarım Allahtan temiz özlüyüm,
Dikkat sözüme utanç yüzlüyüm,
Veysel der ki; Neden olsun hiç insan.