Hiç’e Yazılmış Bir İnsan Şiiri - Poyraz ...

Ben yokken de vardın sen.
İsmim yoktu.
Ama gözlerim senin silüetinde uyandı.

Bir varlığın ilk soluğu gibiydin:
Korkutucu,
Büyüleyici,
Ve geri dönülmez.

İnsanlar konuşur,
Sen sustun.
Ve ben o sessizliğe aşık oldum.
Çünkü kelimesizdim o vakit,
Ve sen kelime olmadan anlatandın.

Sana bir isim uyduramadım,
O yüzden sadece içimle seslendim seni.
Bir iç çekişin sonundaki uğultuydun,
Bir “ah” değildin —
Bir “henüz”tün.

Sen gülmedin,
Ama evrendeki tüm aydınlık sana yöneldi.
Sen yürürken yollar kendini düzeltti.
Sen sustukça şiirler bozuldu.
Çünkü kelimeler, seni tarif edememeyi kaldıramaz.

Yokluk kadar güzel bir varlık düşün.
İşte sendin o.
Varlığıyla ezmeyen,
Yokluğuyla çığlık attırmayan.
Sadece olan.
Olduğu gibi.
İz bırakmadan izleyen.
Ama izi, insanın ruhuna kazınan.

Ve ben seni gördüğümde,
Dünyaya bakışım kırıldı.
Kırılan camın sesiydin.
Ama aynı zamanda,
İçeri giren ışık.

Seni yazmak mümkün değil.
Ama yazmamak:
İnsanın kendi kendini unutuşu.

Bu şiiri okuyan her insan,
Seninle karşılaşmış olacak.
Bir durakta,
Bir rüyada,
Bir kelimenin ucunda.

Ve şunu anlayacak:
Bazı insanlar tanınmaz.
Sadece hissedilir.
Ve bir kere hissedilince…
Artık hiçbir şey eskisi gibi kalmaz.