Heykel İnsan Şiiri - Kasım Kobakçı

Gereksizliği yok bunun,
Konut, arazi, kristal takımı, kocaman santimetrelik duvar, altı ekran,
Ara sıra gelip geçen, temas dokunuşlarıyla,
Çok iyi çok...
Ben iyiyim, tepişmelerine, hırslarına, hâkim binalar açan,
Fışkırıyor işte, oralarından biir yerden vaka ve...
Geleceğini yitirmiş, iddialar üstüne,
Giydiği kuşamlarından, evvel çöplüğe yuvarlanan,
Işıklar dönüp, kararmış sahneye,
Bilmecenin sırrı, noktalarına odaklanan köşeye çekilmiş,
Hort zort, gözetleme seansları,
Saklanmış bir utancın,
Kişiyi, günlük değişimlere mahkûm eden,
Rastgele yalnızlığını,
Kime tutunursa, onun üstüne yükünü bırakan,
İşleyiş,
Devinim,
Ve sürekli kanamalarına, tüh dünya yerinden kayıyor,
Yetişelim feryadı,
Tam biletini parçalar gibi, soğuk ezgilerin kollarına düşmüş,
Fırlatılmış mızrak, doğrusuna hınzır patır kütür,
Emir talimatıyla, nereye gittiğini bilmeyen, adımlar atışında,
Duygudan donmuş, esrar çekmiş denli vahim,
Sırılsıklam zemine düşen yağmurlar gibi, her yanı açığa vuran,
Güz bahar, yön kesin..!
Diz bükmeleri ve bel hareketleri şart,
Dur diyene duruyor,
Gör diyene bakıyor,
Kıvır diyene, kralından kıvırtıyor...
Yarı çıplağa, üstü bezeli, kupkuru cüce ağacı misali,
Sızı sızı,
Bazen de gülümsüyor, kendini bulup anlık...
Tezgâh köleleridirler, sanki ödemeleri ekstra...
Ha içerideki vitrin,
Ha dışarıdaki,
Canlı canlı, heykel insan.