Hey-kel Şiiri - Bülent Öntaş

Şehrin ortasında
bir hey-kel, yağmur yağmış dolu vurmuş
üzerinde atlas libas, dökülmüş saçı sakalı
gün yakmış bedenini, kavrulmuş ha kavrulmuş
tanrısı heykel-tıraş, berber çırağı
üzerinde bir hüzün, gözlerine yaş dolmuş
Şehrin uzağında
bir kel, üzerinde heyheyleri, sinirlenmiş öfkelenmiş
sağa sola dem vurmuş
ayakları çırılçıplak, kurumuş tırnakları
nasırlıdır ağrısı
parmak uçlarında yürümüş, yorulmuş ha yorulmuş
Şehrin yollarında
bir el, kolunda çantası, dokuma el emeği göz nuru
sevmelerin hası, üzerinde nakışı
dalgalanmış da durulmuş, bir güzele vurulmuş
kirpikler tanrıçası
dudaklarında sözü, gülümser iki gözü
onulmaz sevdalar gezgini, vurulmuş ha vurulmuş
Şehrin bulvarında
sıcak taştan kaldırım, neylesin ateşin koru
yapayalnızdır ölüm
son deminde arar bulur insanı işin zoru
dalgalar suskun, deniz durgun
yüreğinde bir atımlık sevda, arama dikensiz gülü
gidene de kalana da kemençe tulum sonu
Şehrin tepesinde
kanatsız kuşlar, uçmuş göçmüş ülke ülke
kimliksiz dolaşmış serçe
betondan sığamamış yere göğe, dallarından vurulmuş
çimlerin üzerinde bir kırık yeşil, yapraklar sarı
gagasında bin ümit, kursağında lokması
uçuşur rengarenk kırlarda, kanatsız kuşların rüyası

Bülent Öntaş
11.06.2024 - Bir Heykel Fotoğrafından Şiir Çalışması/ Şiir Atölyesi