Hey Can Şiiri - Suna Aras

Ölüm orucuna yatmış bir hilaldi gençliğim
En yalnız tarafımla oynardım oyunumu
Adım canset.

Düşe dizer yaprakları tığlardım eteğime
Yeşil türküler hışırdardı
Ay kız ve reyhan oynardık
Ağrı alevler içinde kalırdı
Dağ kokardı saçlarımın uçları.

En çok
Kaval sesini severdim geceleri
Kederli bir gülümseyiş oluverirdi yüzüm.

Dedem hep sesiz ağlardı
Bir asırlık hikâyesi kan kalesi kokardı
Ser' i darda sıkıntılar basardı yüreğimi
Kalkıp testileri kırardım
Büyük sular özleyip
Kil yiyip toprak yalardım.

Benim hiç bezden bebeğim olmadı ki
On beşimde oğluma süt emzirdim.

Ve kapıp kendimi kaçtım içime
Aktarmalı selamlar mecburiyetinde
Şiir artı acılar yüklemi
Bir dünya kurdum içime ondan
Yarımı vermediler
Akarıma bent vurdular ateşle dil uçlarından
Kurudu yarı canım
Görmezlik
İmanın var mı senin.

Kolu bacağı kopuk güdük bir yalnızlığım
Yalnızlığı tıka basa yaşadım.

Acı çaresizliğin pelteleşmiş yüzüdür
Yüreğim değirmenlerden öğünüp çıkmış
Hiçbir yere sığmayan bir fırtına geziniyor bedenimde
Çoğalıyor hiçbir yere katılmayan çok yerim
Kıpırdayan yerlerimi dondurur.

Sırtı dönük gezeriz birbirimize
Görmeyenler dolusuyuz nedense
Durmadan içimize savrulan
Durmadan tükenmeye çoğalan.

Hey can
Ben o ölüm orucunu hiç bitirmedim.