Herkes Acısını Yaşar İçinde

Akşamlar kanatır yarayı,
Çoğalır yüreklerdeki yangın...
Gün batar,
Herkes acısını yaşar içinde.
Dalar ufuklara mahzun bakışlar,
Sensizlik gözlerde ve dillerde...
Bilmezler ne fırtınalar kopar,
Sessiz sandığımız o gönüllerde...
Çoğalır yalnızlıklarla acılar,
Süzülüp damlar yavaşça
Silmeyi unuttuğumuz iki damla yaş,
Ne fırtınalar kopar sessizlik gemisinde,
Yüzler güler belki ama,
Herkes kendi acısını yaşar içinde...