Her şiir içinde taşır hüznünü

Hangi vakit seni düşünsem
Zihnimde canlanıyor gözlerin
Ben adını zikrettikçe
İçimde hüznün kalesinin yükselişi
Yazdıklarım asılıyor burçlarına
Sayfalara düşmeden intihar mevsimi

Oysa adının geçtiği her şiir kutsalımdır
Mevsimlerin önemini yitirdiği
Saatlerin sadece sana kurulduğu
Gözlerinin derinliğine dalıp gitmişliğimde

Sessizliği bozup giden karmaşa
Sürgün yemiş düşler dünlerden
Geleceğin kapılarına örülü kimsesizlik
Şiirin ölüm sancıları duyulmakta

Bak hüzün damlıyor şiirden geceye
Kalem suskunluğuna çekili
Ve gözlerim dalıp gidiyor ötelere
İçimde yazılmayı isteyen kelimeler sürüsü

Yazmak bir terapiydi
Nefes almaktı benim için
Bilemezdim yazdıkça nefesimin eksildiğini
Boğulduğumda anladım

Aşk bir gerçekti
Yıllardır tarifsizliğiyle
Yaşandıkça yaşanılası
Yaşadıkça anladım

Ve şiir ve aşk ve çokça şey
Sırasını bekleyen