Her şey toz duman Şiiri - İlyas Kaplan

yalnız sen güldükçe sevinir bu pervane
yalnız seni gördükçe neşeye boğulur
gözünün feri seninle yanar
seninle doyar
seninle kanar

senin cemalin de gülücükler batınca
yer karışır toprak küser kaskatı kesilir çiçekler
dili damağı yırtılır bulutların
kuşların kanatları kırılır
senin yüzünden zuhur eder kıyamet

sönünce yüzünde gülücükler
kabarır sinem hiddetlenir göğsüm
harap –bitap bir halde
içim cehennem nefesim alev fırtınası
için de ben kavrulurum

güneş ile ay arasına siner gündüz
güneş tutulur dolunay kararır
faydası yok artık yağan yağmurların
yüzlerce tufanın binlerce kasırganın
kuru çöle dönüşür gül bahçeleri
sönünce yüzünde gülücükler

senin bakışındır havaya düşen
seninle sararır papatyalar sarı yapraklar
baktığın yerde maviye boyanır gök
güneşin yüzü nurunla alev rengi
yer de sen gök te sen

senmişsin meğer miyarı gece ile gündüzün
senmişsin meğer ayım güneşim ışığım
senmişsin meğer toprağım göğüm yıldızım
senmişsin meğer su yağmur bahar kış
hiç kimse bilemez içimdeki sırları
benim esrarım ahımdan müteşekkil

bu kalp senden gizli değil
madaya izin yok kapıları kilitli
şifresi aşktır sevgidir sensin

kalbimin ışığı senmişsin meğer
içinde yanan ateşin pervanesiyim
seninle ışıldayan seninle tutuşan
tutsağıyım ufkumu aydınlatan kızılca denizin
her an izhar eder içindeki derdini
senden bir şeyler fısıldar
seni anlatır
yüzlerce kez binlerce kez

berdüş bir hale bürünür düşünceler
hamken pişen ben olurum
madaya kalan hüsrandır vesselam

ey gönlümün ilacı beni rezili rüsva eyleme
ne istersen veririm
madem ki bu göz seni gördü
bırak seni nazar eylesin

redfer