İki çeşit insan vardır, İki çeşit, bir savaşa karşı olanlar, bir de savaşa karşı olanlara karşı olanlar. Oysa ki en kötü barış bile herhangi bir savaştan daha iyidir... Başka başka iki çeşit insanda vardır. İyi insan, bir de kötü insan. Kötü insanda iki çeşittir. Kötülüğünde ısrar eden ve vaz geçmeyen insan, bir de kötülüğü terk etme niyetinde olan, ama zorlanan insan...
İki çeşit toprak vardır. Bir çeşidi için hiç düşünmeden can verilir ki ona vatan toprağı denir. İkincisi ise tarla gibi, bostan gibidir, ekilir biçilir, ürün alınır ve afiyetle yenir... Topraktan yaratılmış insanda gün gelir Aşık Veysel’in sadık yârim dediği toprak ile buluşur, toprak olur...
İki çeşit deli vardır zırzır deli bir de hınzır deli... Zırzır deliler durmadan zız zır gürültü çıkartırlar. Hınzır deliler de çok sinsidirler... Hınzır deliler de kendi aralarında ikiye ayrılır, vırvır dediler, kıvır da kıvır deliler... Kıvır da kıvır delilerde kendi aralarında ikiye ayrılır, gerdandan kıvır deliler, bir de kalçadan kıvır deliler...
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta