Ven Şiiri - Müntehir Uyar

Kalbinden vurduğun İzmir'in toplardamarıyım şimdi.
Kalbine götüren her yolu acemice dolaşmanın yorgunluğu üzerimde.
Ve bu semte her inişimde peşimden gelen akşam üstü kavuşmalarımız.
Denizin kokusunu her duyuşumda,dalgalarla her göz göze gelişimde ellerini hüsnüyusuflara teslim ediyorum.
Mobilyalarının altın varaklı olduğu kesin olan insanların oturduğu sokaktan geçerken
Biliyordum sevdiğim çiçeklerin onların evinde olmadığını.
O yüzden vazgeçtim o semte inmekten.
Benim çiçeklerimin olduğu evlerde Sappho okunur, barbitosun sesi gelirdi.
Tenha değildi sokakları
Petridislerin erkekleri tavla oynar, hanımlarının gülüşmeleri eşlik ederdi zar seslerine.
Hiç yalnız hissetmezdiniz burda kendinizi
Papadakisler, Petridisler hep hayatınızdaydılar.
Ta ki yedi vahiyden üçünün geldiği kente sürülene kadar.