Bu duyduğumuz sesleri duyamayacağız bir gün.
Canlarımız.analarımızı,babalarımızı,kardeşlerimizi,
sarılmalarımızı,sevgilerini,ilgilerini,kendilerini!
Of içim yanıyor! Düğümleniyor sözcükler! Yazıma,sözüme
hükmüm geçmiyor artık,
Her yaşananın,alınan her soluğun,bir gün biteceğini
bilmek ve ansızın bir anda yok olup gitmek.
Emanetçi gibi yaşamak ve nefes,nefes, emaneti
teslim edeceğimiz o saniyeye doğru gitmek.
Bir sevginin,bir sevgilinin peşinde koştuğumuz günleri
hatırlamak,o güzelim anları hasretle anmak.
Tanrı'nın bize verdiği çok kıymetli iki hediye var,
nefes alabilmek ve aldığımız nefesi verebilmek,bize bir kerelik
verilen yaşam şansını sonuna kadar iyi kullanarak,
iyi bir insan olarak hayatı sürdürmek ve sonlandırmak....
Kayıt Tarihi : 28.9.2006 11:56:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!