Hep Akşam Olsa Şiiri - Orhan Yakar

Ne zamandır yoksun
Nereye gittin anne?

Babam, beni sabahları bakıcı kadına bırakıyor.
O da kolumdan çekip evine götürüyor anne.
Gitmek istemiyorum ama
Zorla sürüklüyor anne.

Babama, bırakma diye yalvarıyorum,
Beni dinlemiyor anne.
Beni bakıcı kadına bırakıp gidiyor.
Akşama kadar da gelmiyor anne.

Mahallede kadınlar konuşurken duydum.
Seni, babamı bırakıp başka biriyle kaçtı diyorlar.
Hayır, bu olamaz anne.
Ben onlara inanmıyorum.

Hangi anne yavrusunu bırakıp,
Başka bir erkekle gider anne.
Hayır, bu olamaz anne.
Sakın sen üzülme
Ben onlara inanmıyorum.

Ana sınıfında öğretmen,
Annen ne iş yapar dedi.Sustum
Ne yaptığını bilmiyorum anne.
Bir daha sorarsa söylerim.
Rüyamda bana söyle anne.

Ama sen gideli de epey oldu.
Nereye gittin anne?
Bütün arkadaşlarıma sordum.
Kimse yerini demiyor anne.
Babama soruyorum, kızıyor.
Adını duyunca deli gibi oluyor anne.

Arkadaşlarım benimle oynamıyor
Anneleri söylemiş, anne.
“O çocuğun annesi yok
Onunla oynama” demişler anne.
Sensizlik madem günah.
Nereye gittin anne?

Yine de sen üzülme
Ben onlara inanmıyorum anne.
Benden bile çok sevdiğin
Bir işin çıkmıştır anne.
Beni babam saat yedide bakıcı kadına bırakıyor.
Sonra kendi çekip gidiyor anne.
Ne kadar yalvarıyorum yanında götür diye
Akşama kadar da gelmiyor anne.
Arkadaşlarımı, anneleri bırakıyor anasınıfına
Akşam yine anneleri alıyor, anne.
Beni bakıcı kadın alıyor
O kadar yalvarıyorum babama götür diye
Kolumdan çekip, kendi evine götürüyor anne.

Artık ağlarken “baba” diyorum.
Çünkü sen beni duymuyorsun anne.
Geç de olsa babam gelip alıyor bakıcı abladan
Gece koynuna alıp yüreğini örtüyor anne.

Gittiğinden beri, her gün ağlıyorum,
Duyduklarıma inanmıyorum anne.
Bence gitti diye dedikodu yapıyorlar
Sen öldün, bilmiyorlar anne.
Eğer ölmediysen nerdesin?
Hiç mi hıçkırıklarımı duymadın anne?
Artık ağlarken “baba” diyorum.
Çünkü sen beni duymuyorsun anne.
Kimse bilmiyor ama, ben biliyorum
Sen öldün anne.
Yoksa duymaz mıydın hıçkırıklarımı?
Sadece, “ölüler” duymazmış anne.

Sabahları babam çok sinirli oluyor,
Sesi boğuk boğuk çıkıyor anne.
O göstermiyor gözyaşlarını ama,
Biliyorum, babam da ağlıyor anne.
Yüzü, akşamları güneş gibi parlıyor,
İçimi ısıtıyor anne.
Geceleri koynuna alıyor beni
Onu görünce üşümüyorum ama,
Üstüme sanki yüreğini örtüyor anne.
Hep dua ediyorum rabbime,
Hep akşam olsun diye anne.
Birde ruhuna dua ediyorum,
Duyduklarım doğru çıkmasın diye.

Artık ağlarken “baba” diyorum.
Çünkü sen beni duymuyorsun anne.
Kimse bilmiyor ama, ben biliyorum
Sen öldün anne.
Yoksa duymaz mıydın hıçkırıklarımı?
Sadece, “ölüler” duymazmış anne.

15/11/2006