Belki hiç okunmayacak şiirlerim.
Belki de dinlenmeyecek bestelerim.
Çizdiğim resimler sergilenemeyecek,
Veya ayaklarım dans gösterisine şahit olamayacak.
Sahnede ezberlenen tiradlar seslendirmeyeceğim.
Kurgularım çıkmayacak belki.
Paranoyak kafam!
Ne istediğini bilmez misin?
Ne düşlersin sen?
Bak hele şu haline?
İki kelimeyi yanyana getirsen,
Dünya kopacak gibi düşünme söylediklerini.
Her renk biraz biraz
Diz çöküyor denizlere
Ah ben denizlere aşığım
Bir gün deniz kızı olmalıyım
Dalgaların akışına tutsak
Doluyorum bazen
Damarlarım patlamak istiyor
Aldığım nefesler
Soluk borum çatlayacak gibi
Gırtlağım boğazıma sığmıyor
Haykıramıyorum
Dil bilgilerimi unutuyorum
Nereye nokta getireceğime
Virgülden nasıl devam edeceğime
Hayat gibi
Çoğu şeyi unutuyorum işte
En çok ben kızgınım kendime
En çok ben alıştım bu hüzüne
Satırlarım deşer gölgemi
En ağır benim sırtımdaki yüklerden
Geleceğim
Gülümseme.
Gülümseme diyorum,
Gülümseme işte.
Her gülümsemenin arkasında bir hüzün,
Saklı bir cenneti keşfetmiş,
Ama içersinde çukara düşmüş gibi.
Güneş ile ayın birleştiği bir manzara
Seni hatırlatıyor bana
Herdem diyorum bu
Bak demleniyor düşüncelerim
Sisteme boyun eğen bir kalp
İki beden fakat ki bir zaat
Hiç düşündün mü?
Kimin hayatında ne kadarsın?
Veya kim senin hayatında ne kadar?
Kimin hayatında fazlalık?
Kimin hayatında yalnızlıksın?
Bunun gibi yüzlerce soru sorabilirim sana,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!