Oysa ne kadar güzel gülüyordu çocuklar
Kötülükten habersiz
Kulaklarımda bir çınlama
Şehirden değil dünyadan koparmıştım iplerimi
Oysa ne kadar güzel gülüyordu çocuklar
Her birimiz bir köşede hastalanmış gibi
Bir kasırga sarmış dört bir yanımı
Tutsak kalmışım bir yerlerde
Çaresizlik kol gibi gezerken
Umut denilen şey tutuyor ayakta beni
İnsanların hayalleri çalınmış
-Hiç yaşanmamış bir çağın insanıyım, Viro beni içeri al.
-Ben de dışarıdayım Helena.
-Neden hiçbirimiz evde değiliz?
-Seni takip ediyorum şu sıralar biliyorsun.
-Eve nasıl girecez Viro?
-Bir evimiz mi var?
Yanmak ateşe boyun eğmek midir
Yoksa yanan ateşi sevdiğinden midir bu cürretkarlık
Neydi bu dünyanın şifresi
Bıraktıklarına mı kazandıklarıma mı oynadı bunca yıl
Neydi bu düzenin bitiş cümlesi
Ölmek mi kaldı payımıza yaşamak mı
Uykum küsmüş mü bana
Sordun mu ona ne haldedir
Beni benden eden bu uyku
Kim bilir aklı nerededir
İliklerime kadar eserim bugün
Sigaramın dumanı tüm dünyayı dolaşır bu gece
Fikirlerim yağmur olur, şehirleri beyaza boyar
Bu kirli siyah başka türlü arıtılamaz çünkü
Bir çocuk gülümsesin!
İnsanlar kalplerini terkediyor
Gözlerimden yaşlar süzülüyordu
sanki gök tüm yağmur bulutlarını gözpınarlarıma dikmişti
Yazdıklarım şiir oluyordu bu sıralar
Evimde öldürüp öldürüp diriltmişler beni
Donmuşum haberim olmamış
Yakmışlar beni tenim akmamış
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!