Hecelerimizin arasında Şiiri - İlyas Kaplan

şimdi hecelerimizin arasında
aşkın şiirini yazmak isterdim sana
sana aşkı şiir ile yazmak isterdim
aşkı seninle tanımlamak ister
aşkı sende tanımak isterdim
ay ikiye bölündüğünde yanında olmak
uhud’da dişini avcuma almak isterdim
efendim

şimdi
rüyalarımız var tabirlerini bilemediğimiz
kıl köprüler kadar ince
ateş denizlerinde mumdan gemilerle gezinmedeyiz artık
ve sonra toprak olmak için acele eden yiğitler
hep bir rüyanın peşine takılıp gittiler bu illerden
sırlarını cenk meydanlarına gömdüler

kalplere kayıt çizen söz sultanları
üretti lambalarda yaprak yaprak parlayan alevleri
oysa ne gerek vardı sözlere
onlar anlatamayacak,
biz anlayamayacak olduktan sonra

şimdi
rüyalarımız var tabirlerini bilemediğimiz
ne ulvi rüyalarımız var bizim
ne yüce rüyalarımız
senden yana ey alemlerin efendisi

şimdi
nebinin işitmesini istemediğiniz sözlerle
seslenmeyin birbirinize
nebinin işitmek istemediği
işitmenizi istemediği sözleri
dinletmeyin birbirinize

yoksa
farkında olmadan amellerinizi heba edersiniz
boşa çıkarırsınız
nebinin ardı sıra
adımlarını izleyerek yürümektir
amellerimizi sahih ve sahici eyleyen

sesimizi kendisine göre
sürekli ayar etmemizi gerektirecek
o denli dudağımızın yanında
kulağımıza yakındır nebi
sözümüze kulak kesilecek kadar sıcacık
kulak verdiğimizi dert edinecek denli
şimdi
buradadır nebi
yanımızda

bize susarak da
Allah'ı zikretmenin kapısını aralıyor
seslerini Allah'ın elçisinin hatırı için kısanlar
kalplerinin kapısını Allah'a açarlar
Allah'ın elçisinin hatırını kırmamak için
ağızlarını boş sözle doldurmayanların kalbine
Allah kendi varlığını dokundurur
kendi yakınlığını doldurur

sözünü nebinin hatırı için kesenlerin susmaları
kalplerini konuşturur
kalplerine söz verir
onların kalbi dillerinin önündedir
kalbi dilinin önünde olan
kalbine sormadan konuşmaz

şimdi
hatırına susulacak kadar huzurumuzdadır
sesimizi yanında kısacak kadar yakınımızda
nefesimizin hemen yanı başında
hecelerimizin hemen arasında durur
nebinin hatırı

bizim olduğumuz yere gelmek zorunda değil
bizim geldiğimiz yerde olmak zorunda değil
kendi duruşumuzu değiştirmeyi
o bizden istiyor
onun evine doğru yürüyecek olan biziz
onun evi sünnettir
yaşama biçimidir

redfer