Hayvanlara Sevgi Gösterelim

Sevgli arkadaşlar,

Bugün sizinle, yaşamış olduğum bir anımı paylaşmak istedim.

Yıllar önceydi; o yıllarda ortaokula giden kızım Özge, hayvanları aşırı derecede seviyordu. Sokakta bulduğu kedileri eve alıp, onlara sahip çıkıyordu. Ben, onun Bu aşırı sevgisine karşıydım. Fakat normal bir sevgiye de karşı değildim. Kedileri ben azıtıyordum o, ne yapıp edip, bir tane daha buluyordu,

Gene bir gün, sokaktan bir kedi bulup, eve getirmişti. Sonunda pes ettim, kediyi azıtmaktan vaz geçtim.

Zamanla kızımla kedi, biribirleriyle kaynaşmış, dost olmuşlardı. Kedi, üç katlı evimizin çatısında barınıyordu, biz de giriş katında oturuyorduk.

Bir akşam üzeri eve geldiğimde, Kızım: - Baba, bi gelebilir misin. dedi. Kızımın sesi yatak odasından geliyordu. Yatak odasına yöneldim: -Geliyorum. Ne var? diye sordum. - Hele bi gel. Dedi.

Yatak odasına girdiğimde, gözlerime inanamadım. Hayretler içerisinde kaldım: kedimiz doğum yapmıştı, yavrularını çatıdan indirip, yatağımızın üzerine taşımıştı. Yavruların henüz gözleri bile açılmamıştı. Kızımla birlikte kediyi ve yavruları sevdik. O kedicik, o masum hayvan, biz yavrularını sevdikçe, öyle mutlu olmuştu ki, gözlerini kısıp, bizim yavrularını sevişimizi, anlatılması güç bir hazla seyrediyordu. Sonra da kedimiz, teker teker yavrularını, zemin kattan, çatıdaki yuvasına taşıdı.

Benim anladığım kadarıyla kızıma vermek istediği mesaj şuydu: - Sen beni seviyorsun, bak, bunlar da benim yavrularım, bunları da sev. Anlamıştım ki, hayvanların da düşünce yapıları var. Hayvanlar sadece akıllı değil, aynı zamanda zekiler de. Onlar, hareket ve davranışlarıyla bizlerle iletişim kurmaya çalışıyorlar: - Bizim de canımız var, bu yer kürede biz de nefes alıyoruz, bizi Yok sayamazsınız, birlikte yaşamak zorundayız. der gibiler...

Burası sözün bittiği yer...

Not:

Bu anım, 23 Kasım 2007'de Amasya'da yayımlanan YENI EMEL gazetesinde yayımlandı.