Hayatın Öğrettikleri.1 Şiiri - Eminnur Acar

HAYATIN ÖĞRETTİKLERİ

İkinci dünya savaşından yeni çıkmış
l944 depreminde evleri yıkılan
Yoksul insanların torunlarıyız biz
Bazen,dağlardan dağlara
Köylerden kasabalara
Sırtlarında un çuvalları taşıyarak
Çocuklarını doyuran kadınlardan biriyim
Bazen kırk derece sıcakta,
Buğdayı sapından ayıran ananın
Kanayan dudağındayım
Bazen dört yıl askerlik yapan babayım
Esmer köy ekmeği ile beyaz şehir ekmeğini
Katık eden çocuğum bazen
Dağlardaki çiçeğim
Öten bülbülüm bazen

Zenginin, rahatın sorgusu olmaz
Nedenleri nasılları araştırmaz
Sorgulamaz yaşamı

Öğrenmek istedin de
Öğretmenin mi yoktu?
Karşımıza çıkan her şey öğretmen
Her insan bir başka ben
Ne kadar çoğum ben
Tek bir hücremden tekrar dirilirim

Ve anladım ki aramızdaki perde
Sadece bedenim
Varsaydığım sürece aldanmaktayım

Beden toprağa düşünce
Okyanusa karışan bir damla suyum
Sonsuzda sonsuzum
İnsanım ben esmalara bezenmişim

İyi de benim kötüde ben
Hata yapana kötüyü musallat edende
İyiye ödül verendeyim
Alemlerin sonu yok
Sonsuzda bir nükte bir noktayım ben