İlk Aşk Şiiri - İbrahim Senirget

Hiç unutamadım
İlk aşkımı
Gök masmavi
Doğa renk renkti
Tıpkı,durmadan yerde biten
Bahar çiçekleri gibi
Yaşama tutkusu,sevinci
Ruhumu sarmıştı sımsıkı
Geceler,onun hayaliyle
Gündüzlerden daha canlı
O zamanlar,
Ona olan aşkımı
Sonsuza değin uzanan
Gökyüzüne benzetirdim
Hiç unutamadım
O yüzündeki tatlı,sert anlamı
İçtenlikle gülüşünü
Sanki,ressam fırçasından çıkmış kirpiklerini
Ve onun altında yatan anlamlı gözleri
Bakmaya kıyamadığım
Özene bezene çizgileri
Hiç unutamadım
Yüzündeki türlü türlü duyguların mimiklerini
Aceleci kuru bir rüzgarın önüne kattığı
Bulut kümeleri gibi,
Biçim değiştirerek
Gözlerine,dudaklarına yeni yeni
Anlamlar katışını
Gerçi şu an
Ben onun gözünde neyim ki
İnsan çok geç anlıyor
Çok ufak bir ihtimal bile
Hayatının aşkını bulduğunu düşündüğünde
Onu sımsıkı tutup
Bırakmaması gerektiğini
Onsuz geçen bir hayat
Tıpkı sabah akşam yanan
Mumlar gibi
Tıpkı kızgın güneşin altındaki
Karlar gibi
Onun bakışını,gülüşünü
Bugüne dek unutmadım
Ömrüm oldukça da unutamam
Hafızam böylesi bir hazineyi
Böylesi bir güzelliği
Nasıl korumaz ki